Er waren eens 3 bomen. Allen gewond, een tak verloren en daarmee een deel van hun kroon, van hun schoonheid, een deel van hunzelf. Het was een pijnlijke wond, een groot verlies. Het was door een hevige storm, dat ze hun dierbare tak waren verloren. Jaren later ben ik de bomen gaan opzoeken, gisteren heb ik ze weer gevonden en gesproken.
De eerste boom rouwde nog steeds om zijn verlies en zei ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde om te groeien: 'nee, dat kan ik niet, want ik mis een belangrijke tak.' Ik zag dat hij klein was gebleven en in de schaduw van de andere bomen stond. De zon drong niet meer tot hem door. De wonde was duidelijk zichtbaar en zag er naakt uit. Het was het hoogste punt van de boom, hij was niet meer verder gegroeid.
De tweede boom was zo geschrokken van de pijn dat hij snel had besloten om het verlies te vergeten. Hij was moeilijk te vinden, want hij lag op de grond. Een voorjaarsstorm had hem doen omwaaien. Hij had zijn greep op de aarde verloren. De plek van de wonde was moeilijk te vinden. Deze zat verstopt achter een heleboel vochtige bladeren en lag daar te rotten.
De derde boom was ook erg geschrokken van de pijn en de leegte in zijn lijf, en hij rouwde om zijn verlies. Het eerste voorjaar toen de zon hem uitnodigde om te groeien, had hij gezegd: 'dit jaar nog niet.' Toen de zon het tweede voorjaar weer terugkwam met de uitnodiging, had hij gezegd: ' ja, zon, verwarm mij zodat ik mijn wonde kan verwarmen. Mijn wonde heeft warmte nodig, opdat ze weet dat ze erbij hoort.' Toen de zon het derde voorjaar weer terugkwam, sprak de boom: 'ja, zon, laat mij groeien. Ik weet dat er nog zoveel te groeien is.' De derde boom was ook moeilijk te vinden, want ik had niet verwacht dat hij zo groot en sterk zou zijn geworden. Gelukkig heb ik hem herkend aan de dichtgegroeide wonde, die vol trots in het zonlicht werd gehouden.
Bron: 'vingerafdruk van verdriet' van Manu Keirse
Het is misschien overbodig te zeggen dat dit mij aansprak, toen ik dit gister las. En overbodig om te zeggen dat ik altijd met trots over Mirthe zal praten en verhalen. Net zo goed als dat ik trots ben op hoe we hier mee om kunnen gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten