Ik voel me soms zo beroofd. Niet alleen van jouw leven en van een toekomst met jou, maar ook van een belangrijke reden om elke dag op te staan, om elke dag weer door te gaan. En dat zijn woorden die ik eigenlijk helemaal niet wil denken, zo wil ik me helemaal niet voelen. Want daarmee zeg ik eigenlijk dat ik jou wil claimen. Dat jij niet je eigen weg mag gaan. En dat ik je niet los laten kan.
Maar opstaan voor jou, was tien keer makkelijker dan opstaan voor mezelf. Jij had mij nodig, dat was zo duidelijk. En het laatste dat ik wilde, is dat jij ten koste van alles door zou gaan. Dat jij meer van jezelf zou geven dan je had om te delen. Dat wilde ik je niet aan doen, niet bij het leven en nu ook zeker niet voorbij de dood.
En toch, ook nu zeg ik dat ik door ga, omdat ik weet dat jij dat zou willen. Is dat wel eerlijk? Om nu alsnog beslag op je te leggen en jou de reden te laten zijn dat ik door ga? Ik weet dat het zo is, dat je trots zal zijn op wat ik doe en ga doen met mijn leven. Ik weet dat je bij me bent, bij alles wat ik doe. Ik weet dat je het fijn hebt, daar waar je nu bent. En zoals ik elke dag voor jou op stond, zo sta ik op voor mezelf. Want werkelijk waar, ik weet dat ik mij ook nodig heb, net zo goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten