Pijn

Iedereen heeft pijn in zijn of haar leven. Hoe we omgaan met de pijn bepaald hoe we de pijn beleven. Wij, in onze westerse cultuur, leren dat het leven pijn doet. En pijn is niet goed. Pijn moet bestreden worden, zonder onderzoek naar de oorzaak, moet de pijn eronder gedrukt worden. Pas dan kunnen we weer ademhalen. Maar zodra de pijn weg is, vergeten we dat die er zat. We vergeten dat de pijn een boodschap had. Pijn zet namelijk in beweging. Pijn vraagt zoveel aandacht, zoveel energie, dat alles wat niet van belang is, als vanzelf op de achtergrond verdwijnt. Pijn vertelt ons dat we keuzes kunnen maken, vertelt ons dat we selectief kunnen zijn in waar we onze aandacht aan geven. Pijn is een signaal dat er iets knel zit, dat er iets veranderen moet. Net als een nieuwe trui, waarvan het labeltje schuren kan in je nek. Het irriteert, dus moet er iets veranderen. Simpel: knip het labeltje af.
De grote pijnen in het leven zijn niet zo simpel, die zeuren, die steken, die kloppen, de knagen, die wringen, die rijten de wond open als je een onverwachtse, overmoedige beweging maakt. Pijn, PIJN, vraagt aandacht, geef het zijn zin. Geef het aandacht, ga na waar de schoen wringt, verander je inzichten, verander de manier van leven, de manier van lopen, verander wat niet langer past in je leven. Laat los en bouw opnieuw op, zodra je weet waar de pijn vandaan komt of wat het teweeg brengt.
Door de pijn heen gaan is een keuze. Een keuze die ik elke dag maak. Geen verstoppertje spelen voor mijn ziel, geen ontzien van mijn gebroken hart, erdoorheen. Het is niet mooi om aan te zien. Het is moeilijk om mij te zien worstelen. Pijn doet je kronkelen en stuipen, en voor deze pijn is er geen pijnstiller. Geen shortcut, alleen er doorheen. De pijn versnijden, in stukken scheuren, om het te kunnen verteren. Hoe onverteerbaar het ook lijkt.
In 'dansend tussen vreugde en verdriet' wordt pijn beschreven als een kans om te groeien, om boven jezelf uit te stijgen. Zoals een marathonloper onherroepelijk pijn heeft tijdens de loop. Opgeven is een optie, maar dan komt hij niet over de finish. Doorlopen, door de pijn heen, door de verzuring. Dat levert een overwinning op zichzelf op, een euforisch gevoel, hij stijgt boven zichzelf uit. Zulke ervaringen heb ik ook. Deze marathon duurt alleen heel erg lang. Ik zet door, door de pijn heen. Dat is de enige manier.

Hebben de bomen in het bos allemaal een mooie rechte stam?
Nee! Iedere boom heeft zijn eigen pijn, zijn eigen worsteling.
Iedere boom is wel ergens krom en knoestig,
verwrongen door de omstandigheden,
misvormd, omgehakt, gespleten door de bliksem
zijn bast beschadigd en door dieren aangevreten

Een boom groeit niet zonder pijn en lijden,
maar groeit uit tot volle glorie,
omdat hij zijn pijn aanvaard heeft en 
het hele proces zijn loop heeft
laten hebben - zonder het te ontkennen


Wellicht dat een nieuwe kijk op pijn helpt. Het accepteren als een nieuwe manier van leven, als onderdeel van het leven en als een kans om te groeien. Loslaten wat overtollig en belastend is, alleen dat voeden wat we willen laten groeien. Allicht, dat het helpt.