Vanochtend werd er enthousiast een ontbijtje op bed geserveerd. Lars maakte zelluf het broodje pindakaas, dus deed ik maar het kopje koffie. Het broodje was het lekkerste broodje ooit, aldus de jarige: het zat volgepropt met liefde. Ook had de jarige engeltjes horen zingen, nou weet ik niet of de jarige werkelijk zo hard achteruit gaat, of dat hij jou heeft horen mee zingen. Laten we het maar op het laatste houden. Ik heb net iets te veel zelluf kennis om te weten dat mijn stemmetje niet als dat van een engeltje klinkt...
Dubbel, dubbel, dubbel, het leven gaat verder, zulke dagen zijn niet te omzeilen. Ze zijn niet uit te stellen of over te slaan, dat pikt Lars niet. En wij zouden goed voor Lars zorgen, weet je nog. Dus slikken we de bittere pillen. Een bescheiden feestje, met taart, lekkere hapjes en een lach en een traan.
Hiep, hiep, hoera.
En dat het leven door gaat is in alles te merken. Overal waar jij bent geweest, is er wel iets dat verandert, op school, de revalidatie, het ziekenhuis, de kinderopvang en natuurlijk zijn wij ook voor altijd anders. Maar ook de kanker gaat door, vandaag worden moeder en dochtertje samen herdacht, 2 dagen na elkaar hebben zij hun reis voltooid. Nu zullen ze altijd samen zijn, een schrale troost voor hen die achter blijven. Hoe bizar, zo jong.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten