Het verbaasde mij soms wel hoor. Dat hij de gekste dingen deed voor jou. Vallen, struikelen, gekke bekken trekken. Niets was hem te gek. Boksen met papa, een oom, een vader van een vriend, hij pakte elke mogelijkheid aan. En jij maar lachen. En ik maar genieten.
Natuurlijk was dat 'jouw Lajs', hij hoefde maar de kamer binnen te komen of jij was blij. Een superbroer heb jij, meis. Zonder er bij na te denken deed hij wat hij als geen ander kon. Jou laten lachen, zo'n heerlijke volle lach, die de kamer vulde van plezier.
Ik heb het vaak met je broer te doen gehad. Hoeveel hij inleverde, maar nooit is hij er heel erg boos om geweest. Nooit dat hij niks meer met jou of ons te maken wilde hebben en een driftbui kreeg, omdat het niet eerlijk was. Nee, hij mopperde wel, maar dat was logisch, toch? Dat doet mama ook. Hij gaf jou nooit de schuld, voor zover als ik dat kon inschatten. Broer en zus, wat gaat dat diep en toch zo vanzelfsprekend voor jullie. Jij maakte je meer zorgen om hem dan om jezelf en hij om jou. Weet je wat hij vorige week zei? Het is voor Mirthe net alsof ze altijd tv kijkt he? Zij kan ons wel zien, maar wij haar niet. Ik vond dat een heel mooie verklaring. Wij zijn voor jou een tv show, haha. Nou laten we er een mooie show van maken. Zodat je kan blijven lachen en als het te lang duurt voor de volgende lach, dan por je ons maar weer even, goed?
Deze heerlijke foto's laten mooi zien hoe Mirthe kon lachen om haar broer. Net de eerste chemo achter de rug en voor het eerst echt thuis, een hele week. Praten kon Mirthe niet meer/ nog niet. Maar schaterlachen kon ze als geen ander.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten