route

bij mezelf blijven. Het is zo mooi om te doen, zo'n groot cadeau ook aan mezelf om bij mezelf te blijven. Te leven zoals ik dat wil, te doen waar ik kracht uit haal of blij van word. Het is een manier van leven, die nieuw is voor mij en die nog lang niet ontdekt is of helemaal ontwikkeld. We leren allemaal te voldoen, of ons in elk geval te meten, aan factoren van buitenaf. Tijdens een functioneringsgesprek wordt ons haarfijn vertelt waar de uitdaging ligt die we nog mogen aan gaan (met andere woorden: je bent niet perfect, werk nog wat harder, zet je nog een beetje meer in) Goed bedoelde feedback, maar moet je echt weer wat meer doen? wat meer, meer, meer. Zoals je op school je rapport kreeg en altijd presteerde je wel ergens onder de maat. Moet je dan alles kunnen doen? Nee, natuurlijk niet. Alleen is het probleem bij mij, dat ik dacht van wel. Dat ik niet blij mocht zijn met mijn ruim voldoendes, maar dat er altijd wel iets was waar aan gewerkt moest worden. En dat werd me ook haarfijn verteld, hoor. Ik was onzeker, liet mezelf niet zien, mocht wel meer voor mezelf op komen...hoe ik dat moest doen? geen idee. Gewoon doen lukte me niet en handvatten kreeg ik niet. Dat leer ik nu, door vallen en opstaan. Door bij mezelf te blijven en door te herkennen wanneer ik niet bij mezelf blijf. Dat is niet ineens geleerd, daar doe ik al jaren over. Doordat ik altijd mezelf afvraag of ik het goed doe. Als ik terug kijk heb ik dan alles gedaan wat ik kon? Alles gedaan wat ik in mijn mars had? Of had ik iets meer van dit of dat moeten doen? dat geldt ook voor de situatie rondom Mirthe. En nee, ik heb niet alles gedaan, er had vast hier of daar iets gedaan kunnen worden, iets alerter reageren, iets meer naar mijn intuïtie luisteren, iets meer vragen stellen, iets meer aangeven dat we het anders wilden voor Mirthe. Ik ben niet de makkelijkste, voor mezelf. Vind al snel dat ik te kort schiet. Dat is een patroon dat niet snel is doorbroken. En dus probeer ik mezelf te accepteren voor wie ik ben. Probeer te accepteren dat ik onder stress niet het hoogst haalbare naar voren haal, dat ik dan niet altijd helder kan nadenken. Ik probeer te zien waar mijn krachten liggen en daarop verder te bouwen, die kan ik immers inzetten om mijn valkuilen te trotseren. Het is een nieuwe mindset, eentje die mijn voormalige leidinggevende/praktijkbegeleidster mij heeft proberen te laten inzien. Een geweldig mens: Weet wie je bent en je hebt al de helft gewonnen, zonder jezelf te willen veranderen, dan heb je een moeilijk leven. We hebben, altijd en overal, onszelf bij de hand. Laten we dan vriendjes worden met die Zelf. Het is een hernieuwde kennismaking met mezelf. Ik ben niet alleen op deze reis. Ik volg mijn eigen route, maar ontmoet nu ook elke keer weer mensen die zelf hun route aan het volgen zijn. Met vallen en opstaan, elk een eigen route met eigen richtingaanwijzers. Ik heb vaak gedacht dat de mijne kapot waren, die richtingaanwijzers, niets is minder waar. Die leidinggevende was er 1 van, al begreep ik de aanwijzingen toen niet helemaal. En ook Mirthe is een belangrijke geworden. Maar ook mijn eigen lijf, mijn eigen signalen, mijn gevoel, waar ik telkens beter naar leer luisteren. En zo zijn er voor ieder verschillende eigen persoonlijke richtingaanwijzers.  Hoe vaak heb ik iets gedaan, waarvan ik achteraf heb gedacht, zie je wel ik had het zo of zo moeten doen, mijn gevoel zei het al. En ook telkens vaker dat ik denk, zie je wel, daarom heb ik mijn gevoel gevolgd. Dat is de andere kant ervan. Op deze manier probeer ik bij mezelf te blijven, eerst te komen en dan te blijven. Want ik ben nog lang niet altijd bij mezelf. Het is een zoektocht waarbij ik af en toe andere zoekenden ontmoet, op het kruispunt van onze routes.