brokken

Ben ik getraumatiseerd? Het is immers traumatisch om je kind te verliezen, of je nou voorbereid bent of niet. Ben ik dan getekend door het leven? Ja, wie niet. Ik was het al, had al de nodige aantekeningen verdient. En nu weer een nieuw litteken in de maak, de wond is nog te vers, nog lang niet geheeld, nog geen litteken aanwezig. Ben ik verdoofd dan? Zoals je vaker hoort van mensen die een grote ingrijpende gebeurtenis hebben meegemaakt. Nee, ik besef heel goed wat er is gebeurt, maar het besef en het verdriet zijn gewoonweg te groot om ineen keer te verwerken, te verteren. Of beter gezegd te verweven in mijn leven. De brokken zijn te groot, elke keer een kleine brok, maakt het mogelijk door die enorme berg heen te komen, die nog voor me ligt. Soms zal ik er omheen willen lopen, soms kan het niet anders dan het brok voor mijn voeten op te pakken en te vermalen. Te vermalen met mijn aandacht, het te laten smelten door mijn warmte, het klein te krijgen met mijn kaken. Geleidelijk aan zal de berg kleiner worden, elke dag een stukje kleiner. Nog nauwelijks waarneembaar natuurlijk, het is nu nog te vers, de berg nog te groot. Ontmoedigend en vermoeiend om toch door te gaan. Uitputtend en slopend is deze rouwarbeid. Maar oefening baart kunst, ik hoop dat dat ook geldt voor het leren omgaan met deze brokken verdriet. Dat ik ze zal leren herkennen en er niet elke keer eerst over moet struikelen en me eraan bezeer, voor ik ze op kan pakken. Hapklare brokken, stuk voor stuk, het gaat maar door. Happen, kauwen, slikken, verteren wat onverteerbaar lijkt. Elke hap een bittere pil. Onvermoeibaar doorgaan, oefening baart kunst. Wie weet wat voor kunstigs hieruit naar voren komt.