Loslaten in de praktijk

Dit is wel het thema van de week, of misschien wel van het jaar. Loslaten, is niet alleen in de zin van afscheid nemen van Mirthe van toepassing. Er zijn zoveel facetten waarin het loslaten weer tot uitdrukking komt. Wat heb ik nu nodig en wat is ballast? wat staat me in de weg en hoe kan ik dat los laten?
Praktisch brengt dat met veel spullen dezelfde vraag naar voren. Heb ik de kinderboekjes van Mirthe nog nodig? Had zij er zoveel plezier aan dat ik ze niet kan weg doen? Ze heeft wel een stuk of 100 boeken verzameld, als het er niet meer zijn. Ze kon zich uren vermaken met minstens de helft van die boeken, per keer. Maar we zijn geen bibliotheek, daar hebben we de ruimte niet eens voor. Dus dan kom ik op het punt: wat hou ik vast en wat laat ik los? En als ik dan los laat, hoe dan? Het makkelijkste zou zijn, om alles bij elkaar in een doos te doen en naar de dichtst bijzijnde kringloop te brengen. Of simpeler nog: voor aan de straat te zetten met een bordje 'gratis'. Werkt als een tierelier kan ik je zeggen! Een aantal spullen die me echt in de weg stonden, heb ik zo van de hand gedaan. Het is een begin, maar niet op veel spullen van toepassing. Veel spullen heeft Mirthe echt plezier aan beleefd, want dan kon ze weer even kind zijn.
Het zijn fases waar ik doorheen ga. Eerst gaf ik spullen weg, waar ze niet mee had gespeeld. Bijvoorbeeld omdat ze die net had gekregen voor ze in slaap werd gebracht, vlak voor ze een ster werd. Vervolgens gaf ik spullen weg, die al lang niet meer naar om waren gekeken. Of ik gaf de spullen weg die ik zeker wist op deze manier, bij de juiste persoon terecht te komen.
Maar er liggen ook nog spullen die we aanschaften met het oog op de toekomst. Een toekomst die er anders uitzag en die de spullen als waardeloze zooi weg gedrukt in een verloren hoekje laten liggen. Het huis ligt er vol mee, van de kelder, tot de schuur, op haar kamertje, de onze en die van Lars. Zo ook het peuterbedje dat we aanschaften vlak voor ze ziek werd... Dat weg doen, is een soort accepteren dat het niet meer anders worden zal. Dat klinkt gek, want dat weten we natuurlijk wel. Maar dat bedje staat wel symbool voor iets waar we op hadden gehoopt: een gezonde peuter die zelf in en uit bed zou stappen. Iets dat nooit is gebeurd, iets dat eigenlijk vanzelfsprekend behoort te zijn voor elke gezonde peuter. Loslaten van hoop, loslaten van een toekomst die niet is, niet was, niet zal komen.
Filteren en op ruimen. Het is een hele klus. Zomaar de spullen verkopen dekt voor mij de lading niet. Het is veel werk, of dat nou via marktplaats of op de rommelmarkt is, het kost bergen tijd en energie. En wat het oplevert, staat niet in verhouding tot de waarde die het voor ons heeft gehad. Weten waar de spullen heen gaan, is wel waardevol. Horen van kinderen dat ze spelen met wat ik ze gaf, is een groot goed. Het zegt mij dat het op waarde wordt geschat, door de ouders en door de kinderen zelf. Ook op deze manier worden er Lichtpuntjes verspreid, want wat is er een groter Lichtpuntje dan een kind dat kind mag zijn?
Ik zie het ook op de markt, wanneer de grabbelton van mijn vriendin Lilian in beeld komt. Grabbelen voor een edelsteen (wat ook lichtpuntjes zijn) en hoe vaak zijn het de volwassenen die ook willen grabbelen? Ook volwassenen willen graag (weer/ nog) kind zijn. Aan kind zijn is geen leeftijd verbonden. Misschien ook wel een goede om los te laten: dat je tot een bepaalde leeftijd kind mag zijn. Wie heeft dat bedacht?
Toch gaat dit kind zich weer storten op het los laten: ruimte maken voor een nieuwe toekomst. Want dat is de kern van het verhaal, los laten wat in de weg staat en zo ruimte maken voor wat de toekomst brengen zal. Praktisch betekend dat voor mij: een lege schuur die ik kan vullen voor het creëren van nieuwe Lichtpuntjes