lege handen

Ik heb aan weinig dingen een hekel, maar lege handen zijn wel 1 van die dingen waar ik niet tegen kan. Misschien is het dat wel waarom ik het 1 na het ander aanpak, om in elk geval het gevoel te hebben dat ze niet zo leeg zijn. Zo nu en dan word ik er toch aan herinnert (lees= dagelijks meerdere keren). Dat geeft niet, het herinnert mij er ook aan hoe vol ze wel zijn geweest.
Soms ontmoet ik weer mensen die ik al heel lang niet gesproken heb. Al heel lang niet een reden had om ze te spreken, puur omdat dat nu eenmaal zo loopt. Je groet elkaar en gaat weer door met je dingen, je boodschappen, je gang naar de volgende afspraak of gewoon naar huis.
Het geval is dat ik de laatste tijd geregeld mensen spreek, die heel goed weten wat er ons is overkomen. Die ook heel intens hebben meegeleefd. Die Mirthe niet eens hebben gekend. Zo langzamerhand, wordt het mij nog duidelijker hoeveel een dergelijk gebeuren doet met de mensen om ons heen, met de mensen die we ooit ontmoet hebben, ooit contact mee hebben gehad, om de één of andere reden.
Zo deed ik de boodschappen en raakte in gesprek met iemand die ik jaren geleden voor het laatst sprak, toen zal het geweest zijn over Lars' dag op de creche. Het gesprek gaat als vanzelf verder, alsof we elkaar laatst nog spraken. Via via is ze op de hoogte gehouden en heeft ze meegeleefd.
Even later sta ik bij de kassa. Ik zie een medewerker met een opmerkelijk kapsel, een kale plek aan de zijkant van zijn hoofd, een lidteken siert de kale plek, gehoorapparaatjes in. Dapper dat hij daar staat, zijn werk doet. Het ligt op het puntje van mijn tong om een opmerking te maken, maar vertel ik dan ook mijn verhaal? Ik doe het maar niet. Misschien een andere keer.
Maar ook boodschappen doen, is niet gewoon boodschappen doen, nog steeds niet. Met mijn hoofd vol gedachten en mijn handen alleen maar vol boodschappen loop ik naar buiten, mijn kankervrije, kankergekleurde leven oppakkend.