Emoties hebben geen notie van tijd. Ze hebben nooit leren klok kijken en geen besef van 'voor altijd'. Nee, ze laaien op wanneer ze getriggerd worden. Door een gedachte, een herinnering, een geluid, een geur of een beeld. Je kent het wel. Ineens knijpt je keel dicht en voel je de tranen prikken. Net op een willekeurig moment dat je het niet verwacht.
Ineens gebeurde mij dat ook, toen ik bedacht dat ook komend schooljaar alleen Lars van school gehaald worden zal. Natuurlijk wist ik dat wel, maar nu drong het ook tot mijn emoties door. Weer verdriet, weer boos, weer onmacht, weer meer besef. En de achtbaan ging weer van start, inclusief een paar loopings.
Een enkele keer waag ik mij aan blogs van ouders over hun belevenissen. Eerder kon ik dat makkelijker dance laatste tijd. Het wordt me duidelijk hoe ver-van-mijn-bed-show onze belevenissen zijn voor een doorsnee gezin. Hoe onwerkelijk het is geweest om te zien hoe ziek Mirthe erbij gelegen heeft. Zelden deelden we de uitersten van de dieptepunten, we zouden onze naasten onnodig ongerust hebben gemaakt. Want hoe ziek ze ook was, van hoe ver ze het ook moest halen, nooit heb ik op dergelijke momenten gedacht dat ze op zo'n moment er tussenuit zou glippen. Dat was niet de afspraak, tussen haar en mij. Ik zou het weten en ik zou haar laten gaan, mocht het zover komen. En zo is het gegaan. Maar het maakt alles wat eraan vooraf is gegaan en de gevolgen ervan, niet makkelijker, dat weten mijn emoties ook. En volgens afspraak, komen ze in golven langs, anders zijn ze niet te hanteren, niet te verteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten