Dagen als vandaag, bezorgen me hoofdpijn van de emoties die zich opdringen, maar die ik niet ter plekke kan laten gaan. Nee, dat verpest het moment, de sfeer die er wel is, zo fijn, zo samen in de zon, ongedwongen, vermaak, fijne muziek en gezellige mensen. Genieten zonder schroom, zonder weemoed, zonder een laagje verdriet, dat zit er op zulke dagen nog niet in.
Want ook hier liggen de voetstappen in het zand en in het gras. Ook hier hebben we herinneringen gemaakt, die zo overduidelijk herinneringen zijn geworden. Er komt geen vervanging van een beter jaar, van een betere editie, van een: dát jaar was het het leukst, terwijl je terug kijkt met allen die er elke keer bij aanwezig waren. Nee, dat is niet meer, want de eerste aanwezige heeft het land naar de herinneringen betrokken, voor altijd.
Vorig jaar telden we de dagen af, naar de eerste dag van een jaar lang behandeling. Een jaar lang elke dag chemo. Vorig jaar namen we nog even een paar gouden momenten voor de rugzak met Herinneringen. Het was hetzelfde mooie en warme weer. Het was zeulen met een wandelwagen, met gewicht, want Mirthe had zeker voelbaar gewicht, met haar 15 kilo. En dan over een hobbelig weiland is niet heel erg fijn. Dat gaf Mirthe ons ook zeer duidelijk aan: liever tillen dan in die schuddende wandelwagen zitten. Maar toch, mevrouw wilde wel wat meer vertier, dan alleen de bospaadjes, die er ook waren en de leuke activiteiten die daar te doen waren (blik gooien deed ze als de beste!). Mirthe had haar zinnen gezet op de luchtballon en dus togen we wederom over dat prachtige weiland helemaal achterin, zodat Mirthe alles goed kon zien. Het was niet genoeg, nee, Mirthe had nog iets anders bedacht: Ik wil IN de ballon.... De luchtballon steeg iedere keer, gevuld met de nodige hoogvliegers, een meter of 20/25 omhoog, om vervolgens weer te landen. Leuk om eens te ervaren wat dat is, in zo'n luchtballon, zonder meteen het werkelijke luchtruim te hoeven kiezen. Heel leuk... van een afstand. Ik had het al snel geschoten, geen van de andere aanwezigen was geneigd om ook plaats te nemen IN de luchtballon en ik ging niet alleen met haar. Ik zou haar moeten tillen, in bedwang moeten houden (door haar enthousiasme kon ze nogal ongecontroleerd, maar heel krachtig bewegen) en mezelf onder controle moeten houden... nee dat was te veel van mij gevraagd. Bovendien wist ik wat er zich in haar hoofdje huisvestte, voelde ik de warmte van de vlam en combineerde ik het 1 met het ander en zag haar al de hele mand en de grond eronder, vol spugen... nee dank je. Ik had het haar graag gegund, maar niet ten koste van alles. Ik voelde mij er niet zeker van, hoewel ik wel weer het gevoel had, dat dit wel eens haar kans, de enige, zou kunnen zijn. Of ook wel: mijn enige kans, om dit samen met haar te doen (terwijl ik dit schrijf, roept Lars: kijk! Buiten drijft er een luchtballon over ons huis, met een mannetje op de ballon die de duim omhoog steekt...).
Mirthe hield ons goed bezig en volop in beweging. Ik probeerde de komende week vooruit te schuiven in mijn hoofd...wat was er mogelijk, hoe zou het verlopen? De emoties van toen, waren te heftig om toe te laten en nu zijn ze er weer, minstens zo intens, minstens zo actueel, minstens zo pijnlijk. En toch had ik vandaag niet anders willen doen, dan naar die plek, met die sfeer. Het is hooguit een stukje van de draad die we oppakken. De draad van ons leven, weer niet makkelijk, weer niet onoverkomelijk, maar weer een poging om te genieten met een engeltje op onze schouders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten