ontkenning versus hoop

Ontkenning heeft me ver gebracht. Ontkennen dat ik net als ieder ander mens ben, net zo gebukt kan gaan onder stress. Net zo goed verdriet heb als een ander, net zo goed blijdschap ken als een ander. Door te ontkennen, beschermde ik mezelf. Door te ontkennen is het er niet echt. Door te ontkennen verzachte ik de klap, verdoofde ik mezelf. Door te ontkennen... Langzaamaan valt er niks te ontkennen, proberen is dom, naïef, mezelf voor de gek houden. En wat zou ik dat graag doen, als ik wist dat het onvermijdelijke verdriet vermeden kon worden. Maar vluchten wil ik niet, ik wil er wel door heen, maar jeetje, hoe dan? Ik ben net als ieder ander. Ik ben een moeder. Trots als een pauw op de kinderen die ik heb. Doodsbenauwd dat hen iets kon overkomen, dat ik niet in de macht had. Machteloos heb ik toegekeken hoe mijn dochter de strijd verloor. Niks dat ik kon doen om haar hier te houden. Alleen de momenten samen koesteren en lief hebben.
Door te ontkennen hield ik hoop. Mijn eigen gevoel te ontkennen, te parkeren als angst van een overbezorgde moeder, gaf ruimte aan hoop. Nu wil ik niet meer ontkennen. Ik wil eerlijk zijn naar mijzelf en dat betekend veel en hard werken om door de lagen van verdriet te komen. Maar nog heb ik hoop, hoop op een mooi leven, op plezier en veel gelach. Ik bemoedig mezelf met de gedachte dat er weer ruimte komt, voor de goede dingen van het leven. Maar is dat wel zo? Mijn leven is voorgoed veranderd. Heb ik niet jaren lang geleefd, zonder te beseffen dat het een waardevol geschenk is? En nu? kan ik dat nu wel, juist nu, met dit verdriet? Ik hoop van wel, daar houd ik mij aan vast. Een lichtpuntje.