Doodgewoon praten

Praten, ik praat veel. Over alles wat met jou te maken heeft. Ik deel ook veel over jou, wil dat ook graag. Zo blijf je voortleven. Ik zal nog veel over jou praten, over wat jij deed, maar ook wat jij mij geleerd hebt. Ik leer zo veel, zo veel meer dan ik op welke andere wijze ook had kunnen leren in zo'n korte tijd. Je bent een groot leermeester voor mij. Ik heb (en ben aan het leren) leren loslaten, op het meest indringende niveau. Ik heb geleerd mijn eigen gevoel te volgen en niet bang meer te zijn wat anderen er van denken. Ik heb geleerd om te delen, wat me bezig houdt en zo in gesprek te gaan met anderen. Ik heb geleerd dat ik niet zo heel erg anders ben dan anderen. Ik leer ook dat ik wel dingen op geheel eigen wijze doe en dat vind ik dan toch wel heel fijn, dat ik dat kan. Door jou, heb ik dat allemaal Zelluf geleerd.
Inzichten verdiepen, dat is het mooie van praten met anderen. Anderen die deelnamen aan het proces. Die vanaf hun eigen positie hebben gezien hoe wij met jou leefden. Hoe wij jou begeleidden in de laatste dagen. Daar praatten we vandaag over. Weet je hoe fijn het dan is om te horen dat er altijd liefde te voelen was? Dat het nooit vervelend was om te komen kijken hoe het met jou was en met ons, met Lars? Dat is heel fijn. We hebben je met liefde willen omringen tot de laatste momenten aan toe. We hebben je met vreugde en vrolijkheid willen omringen, zodat je zou weten dat we op elk moment in ons leven vreugde en vrolijkheid kunnen toe laten. Wij weten dat jij altijd bij ons blijft en dan net zo geniet van ons als wij van jou.
Het zal voor omstanders best vreemd zijn geweest als ze hadden gezien hoe we onze laatste dagen met jou doorbrachten. Jij op het grote bed voor het raam, al in slaap gebracht. Lars er vlak naast, zittend op de salontafel, zich enthousiast uitlevend op de WII. Iedereen die zich er toe leende, nodigde hij uit om mee te spelen. Soms leek het mij wel ongepast, als ik zou bedenken wat anderen ervan zouden vinden...maar daar trok ik mij niks meer van aan. Nee, laat Lars lekker plezier maken, daar kon jij toch zo van genieten! En zwaar zou het toch wel worden, zodra het besef zou komen, dat jij er niet meer bent. Zwaar had hij het ook al, toen hij besefte dat jij niet meer wakker zou worden. De WII bood hem een verzetje en zijn plezier deed ons ook goed.
We hebben de dood onder ogen gezien, we lieten haar in huis. Het moest, het kon niet anders. Ik ben geen fan van de dood, verre van dat. Ik heb lang niets van de dood willen weten, een onwelkome bezoeker. En ook nu brengt het mij verdriet. Maar de dood is de enige zekerheid in dit leven, vroeg of laat komt ze langs. Gewenst of niet, dat wordt niet gevraagd, doorgaans niet op afspraak. De dood is eng voor velen, onbekend, onbemind. Praten over de doden is moeilijk, alsof de dood wordt uitgenodigd. Laten we erover praten, de dood is al zwaar genoeg, zonder alle angsten en zorgen. Eigenlijk is de dood toch doodgewoon?
Zover ben ik zelf nog niet, dat het doodgewoon is, maar ook dat ga ik wel leren de komende tijd.