Trots

De afgelopen dagen heb ik toch weer de verhalen van/ over jou gelezen, Mirthe. Alles van het begin, totdat we hoorden dat je weer ziek was. Ik dacht dat ik het niet kon, dat allemaal weer lezen en herbeleven. Eerder werd ik er zo emotioneel van, voelde ik de spanning weer terug komen die ik toen voelde. Ik werd weer herinnert aan gebeurtenissen die ik was vergeten. Aan gesprekken die zijn gevoerd, overwegingen die we moesten maken, maar vooral zie ik jouw vrolijke, pittige karaktertje erin terug.
Nu ik het weer lees, word ik hoofdzakelijk vervuld met een gevoel van Trots. Jeetje, wat liet jij iedereen toch iedere keer weer een knap staaltje doorzettingsvermogen zien. Elke keer dat je weer iets kon, was je zo trots, zo blij dat je het weer deed. Je had zoveel lol en maakte er het beste van. Natuurlijk was er ook het verdriet, de pijn en de frustratie als iets niet lukte, maar dat was ook je drijfveer. De volgende keer ging je er gewoon weer voor! Met stralende oogjes en een stralend koppie, liet jij weten dat je zelluf ook door had dat je weer iets zelluf had gedaan. Jij mag met recht de titel Kanjer dragen, of liever gezegd SuperMirthe, zoals je jezelf noemde.