Deze vraag kwam gister in mij op. Iedereen rouwt anders, daar is geen regel voor, geen gids om het te doen volgens de richtlijnen. Ook de reden kan heel anders voor iedereen zijn. Rouwen doe je niet alleen als er iemand dood is gegaan. Nee, rouwen doe je ook bij verlies van je baan, verlies van je vertrouwde omgeving (door verhuizing bijvoorbeeld al dan niet gedwongen) of verlies van gezondheid (van jezelf of je naasten). Rouwen gebeurt eigenlijk bij elke ingrijpende gebeurtenis die je eigen identiteit verandert. Het gaat gepaard met pijn en verdriet. Het kan lusteloosheid en depressie tot gevolg hebben, maar dat hoeft niet. Het kan je in een zwart eindeloos gat werpen, dat kan. Maar ook dat hoeft niet. En daar ligt mijn worsteling. Ik wil rouwen, maar niet mezelf kwijt raken in het proces. Ik geloof niet dat ik iemand help, door mezelf totaal te verliezen in het verdriet en de pijn die dit teweeg brengt. Dat zou Mirthe ook niet hebben gewild. Eindeloos vragen 'waarom', heeft geen zin. Het is zo, en een antwoord op die vraag, ligt op andere niveau's dan het verdriet en de rouw. Daar ga ik niet aan voorbij. Maar het verdriet moet eruit, heeft een plekje nodig. Ik ga veel lopen, wandelen, misschien zelfs staan schreeuwen in het bos. Het moet er uit. Ik ga weer naar de tuin, samen wroeten in de aarde. Het groeiseizoen is dit jaar weer aan ons voorbij gegaan. Het is alsof de tijd in de lente stil is gaan staan en ineens vallen de bladeren weer van de bomen, liggen de kastanjes weer voor het oprapen en is het bijna herfstvakantie. Maar de herfst en de winter passen wel heel goed bij mijn gevoel. Terug naar binnen, binnen in mezelf, de pijn verwerken, koesteren wat we aan mooie herinneringen hebben gemaakt, praten, huilen, voelen, schreeuwen en vooral ook lachen en genieten van de goede dingen die nu gebeuren.
Rouwen vanuit mijn kracht, ik hoop dat ik dat kan. Ik zal zeker diep gaan, maar ook ik heb een laddertje klaar staan, die mij naar de horizon terug zal brengen.
Ter aanvulling, wil ik wel vermelden dat ik niet onbekend ben het fenomeen rouwen. Heb meerdere verliezen mee gemaakt. Sommige ingrijpender dan andere. Rouwen kan ik wel en erbovenop komen ook. Maar ik wil mezelf niet weer helemaal verliezen, zoals dat eerder wel gebeurde. Mirthe heeft me niet voor niets geleerd hoe waardevol en prachtig het leven ook kan zijn.
1 opmerking:
We zijn vrijdag na dat de avond gevallen was nog even mij Mirthe geweest. Wilden graag haar bedje van bloemen bewonderen en onze eigen bloemen er plaatsen.
In een vlaag van... heb ik een lichtje mee genomen. Had verwacht dat er vast meer mensen waren geweest met het zelfde idee.
Aangekomen bij haar plekje zagen we geen licht. Ik was blij dat we het lichtje hadden en haar dat konden geven. Op een of andere manier gaf dat mij troost. Dat haar lichaampje de eerste nacht zonder papa mama en grote broer toch niet zonder nachtlampje door hoefde.
We kunnen niets doen.. staan niet dicht bij jullie. Horen van onze zoon wat er in de klas word verteld en hoe hij dat voelt. Hij was blij dat wij aan t lichtje gedacht hadden...want als hij ergens anders slaapt wil hij ook een lichtje aan..
Mirthe deelt het veldje met familie van ons.. we komen er vaak.
Een reactie posten