Adrenaline...

Het is een raar iets, die adrenaline stoten elke keer. Die adrenaline maakte het natuurlijk mogelijke he? om het afgelopen anderhalf jaar maar door te gaan en door te gaan. Elke keer dat ik dacht, nu is het op, gebeurde er weer wat of zette ik de knop voor de volgende adrenaline gift aan en ik kon er weer tegen aan. Gek spul en ook nu merk ik dat het nog steeds actief is. Van het weekend nog dreigde er een tekort aan adrenaline in mijn lijf. De moeheid sloeg toe: instortingsgevaar. Het enige dat je dan kan doen is toegeven aan de vermoeidheid, de emoties de vrije loop en als het even kan met een boek in hoekje weg kruipen, zodat je gedachten even kunnen uitrusten. Want die leven bij instortingsgevaar alleen maar op, geen controle over te krijgen. En aangezien het lijf te moe is om afleiding te zoeken, moet het hoofd dat maar geboden worden, terwijl het lijf rusten kan. Ik wist dat het komen ging, die moeheid, dus laat ik het maar komen, zo goed en zo kwaad als het moet.
Maar de knop voor de adrenaline is nog steeds snel getriggerd. Dat hoef ik niet eens zelf te doen. Nee, daar zijn ook anderen voor die dat haarfijn kunnen regelen. Onbedoeld, onwetend, dat is zeker en waarschijnlijk voor mij, onvermijdelijk dat het (nog regelmatig) gebeurt.
Gisterochtend was weer zo'n moment. De oncoloog belde, om te horen hoe het gaat. Dat is alleen maar fijn dat ze dat doet, het heet ook wel nazorg. Maar zodra de volgende stap in het traject passeert, begint bij mij de onrust al te kriebelen. Niet onverwachts hoor, nee, het is mij wel bekend dat er ergens de komende weken of maanden een gesprek zal worden gepland ter 'afronding'. Zo noemde de oncoloog het ook, het is voor ons, alleen als wij er behoefte aan hebben en er aan toe zijn. Niks moet. En natuurlijk snapt ze ook dat afronding ontoepasselijk klinkt, want voor ons is dat nog lang niet aan de orde. Het is alleen maar dat we er over kunnen nadenken. Over een paar weken belt ze ons nogmaals en misschien dat we dan wat kunnen plannen. Ik weet wel dat ik daar behoefte aan heb, heb ook meerdere punten in mijn hoofd die ik wel wil mee geven aan het team van het umcg. In de hoop dat er iemand iets mee doet, zodat er dingen verbeterd kunnen worden...binnen het team van het umcg. 'had ik al verteld dat ik ergens anders ga werken?'...nee...(de adrenaline is weer terug op volle toeren) Ze gaat per komende maand naar het Prinses Maxima Centrum. Logisch, als daar de eerste kinderen behandeld gaan worden, moeten er ook oncologen zijn. Het is een kwestie van wie, wanneer gaat. Maar ik moet wel even schakelen, want zo krijgt de feedback die wij willen geven wel een andere lading. Binnen dit team is er moeilijk van te zeggen of er navolging aan gegeven wordt (wat altijd al moeilijk is om te zeggen, een werkwijze verander je niet in eens) als degene die de boodschap moet overbrengen er niet is. De onrust is terug in mijn lijf, de adrenaline dus ook. Ik heb weer iets om me druk om te maken en merk ook dat ik dat doe. Ik merk zelfs dat het wel even prettig is, om weer de strijdlust te voelen. Er zijn nog genoeg dingen rondom de behandeling van een kankerkind, die verbeterd kunnen worden. Misschien dat ik toch nog een marathon ga lopen, dit keer door mezelf uitgekozen op mijn eigen tijd, voor andere ouders die te horen kregen wat wij te horen kregen. En het misschien iets anders ervaren, doordat zij hopelijk dan met iets meer begeleiding krijgen...
Alles op zijn tijd, nu eerst dit even laten bezinken. De volgende stap uit denken, me informeren hoe de juiste info op de juiste plek te krijgen, rustig aan. Adem diep in en adem diep uit...Zometeen eerst mijn nek maar even los laten masseren. En de rest dan ook maar meteen...Dat heet zelfzorg.