Bloggen: verbinding, troost, reflectie

Dat is wat het blog schrijven voor mij is gaan betekenen. Toen Chris een maand na het ziek worden van Mirthe, met dit blog begon (alleen het eerste bericht heeft Chris in geschreven en ik heb het toen overgenomen), was ons doel hoofdzakelijk om onze familie en vrienden op de hoogte te houden van de hogesnelheidstrein waarin wij met Mirthe terecht waren gekomen. Op 1 dag gebeurde er zoveel, dat het niet bij te houden was via telefoon, bezoek of email. We wilden iedereen hetzelfde vertellen, uit 1 bron, de oplossing daarvoor was het beginnen van dit blog.
Het werd een uitlaatklep, een logboek, een herinneringsboek voor de kinderen, een superpersoonlijk verhaal in de kwetsbaarste periode van ons leven. Toegankelijk voor een ieder die het maar lezen wil, een kijkje achter de deur van een kinderkankergezin. Wat dat is wat wij waren, 17 maanden lang en nog zijn, want het heeft ons getekend voor het leven, gevormd en ons geraakt tot het diepst van onze ziel.
Ik ben blijven schrijven, ook in de 'rustpauze' die we hadden toen de behandeling klaar was en Mirthe schoon. Want ruimte voor rust was er eigenlijk allerminst, het was tijd voor de toekomst, met een zorgintensief kindje. Een toekomst waarin we veel uitdagingen zagen, intensieve begeleiding, want hoe zou Mirthe omgaan met haar beperkingen? Hoe zou ze omgaan met vriendjes en vriendinnetjes? Hoe zou zij zich ontwikkelen? Niks was meer vanzelfsprekend, niks was meer gemiddeld of gewoon. Geen blauwdruk, waaraan ons meisje zich kon meten. En welke keuzes gingen we daarbij maken? Wat was het beste voor Mirthe? Te beginnen met de revalidatie, opbouwen en tot waar zou zij rekbaar en maakbaar zijn? Zou haar plezier voorop blijven staan? En de gesprekken met Lars' school begonnen ook al snel, want het was niet niks wat er voor Mirthe geregeld moest worden. De school verwelkomde haar met open armen, wat een opluchting! Mirthe was er zo klaar voor, als zij er maar klaar voor kon zijn.

Ik ben blijven schrijven, omdat er belangstelling bleef bestaan, in onze belevenissen. Omdat er positief gereageerd werd, over dat kijkje achter de deur. Het dagelijks schrijven kwam weer terug, toen ook de ziekte zich weer had terug gedrongen. De reacties namen toe, de kring van lezers werd groter, niet alleen familie en vrienden, ook lotgenoten en professionals gingen mee lezen. Ik word er soms een beetje verlegen van. Wie mij kent, ons gezin kent, weet dat wij niet graag in de belangstelling staan. De luwte is voor ons goed genoeg. Mirthe zie ik al lachen in haar vuistje om de grap die dit is. Want met het blog hebben we ons goed in de kijker gezet. Ik zie haar lachen, want zij heeft verbinding gebracht. Ik zie het om ons heen, familie en vrienden die naar elkaar toe trekken. Op een wijze die niet anders was ontstaan. Ik zie het in de reacties die we krijgen. Ik zie het in de winkel, wanneer we zeggen dat het een roze overhemd is voor de begrafenis van onze dochter en de winkeljuffrouw vraagt of het om Mirthe gaat...
Mirthe heeft veel verbindingen gesmeed en dat is een kostbaar goed, in een maatschappij waar zoveel individualisme is gecreëerd, dat we amper weten hoe de buren heten.
De reacties en de belangstelling bieden mij troost. Blijf reageren, blijf vragen hoe het gaat. We zijn sterk en zullen niet altijd in elkaar storten waar je bij staat (maar ik geef geen garanties). Ik zal blijven schrijven en je blijft uitgenodigd onze verhalen te volgen. Het is mijn manier om de wereld weer wat op orde te krijgen. Het zal nooit meer hetzelfde zijn, maar dat hoeft ook niet. Dat was ook niet de bedoeling. Mirthe heeft mij, ons gezin, familie, vrienden, nieuw verworven familie en vele vele anderen geraakt en geroerd door te doen wat ze moest doen: vechten en lachen! Dat is een groot goed, een grootsere nalatenschap dan menigeen na laat, met een langere levensloop.