Lijfelijke klaagzang

Het verdriet is te groot. Ik voel het in elke vezel van mijn lijf opgeslagen liggen, maar het past er niet in. Het is groter dan dat. Dat klopt ook wel, daar zit de aura en ook daar zit het verdriet, maar houdt het daarbij op? voor mijn gevoel is het nog groter dan dat...ontastbaar groot. En er echt bij komen, lukt nog niet. Nee daarvoor zit er nog te veel onrust in mijn lijf. De onrust van de afgelopen dagen, weken en maanden. Ik voel het aan mijn schouders, de zorgen die daarvan af zijn gevallen, doen mijn schouders protesteren. Het draagt nu het verdriet dat niet in mijn lijf past en leuk vinden ze het niet, allerminst. Pff.
Mijn buikspieren protesteren ook, omdat ze zo hard werken op het moment dat de rivier van tranen wel stroomt. Dat gaat met veel kracht, geloof me en dat zijn mijn buikspieren ook niet gewend. En dan mijn keel, heeft ook wel wat noten op zijn zang, na die schreeuwpartij gister, toen de onweersbui over ons heen trok. Ik werk hard met mijn lijf om weer een stroom te voelen. Maar ik denk dat eerst de rotsblokken van zorgen zich nog iets verder los moeten weken uit mijn lijf, voor er stroming mogelijk is, kleine beetje dus voor nu. Niet meer dan mijn lijf aan kan.
Van de  week kreeg ik de vraag of ik verdoofd ben of in een roes leef. Dat gevoel heb ik niet. Ik ben zeer bewust van wat er gebeurt in en om mijn lijf, denk ik. Ik ontken het niet, neem vooral waar en neem de ruimte om te doen wat het moment mij in geeft. Of is het gevoel dat de wereld aan je voorbij trekt een vorm van roes? Sommige dingen boeien me werkelijk niet, kan me niet voorstellen dat het ooit anders is geweest. En om sommige dingen kan ik hartelijk lachen (als iemand zijn heupen probeert los te lopen, bijvoorbeeld).
Maar ook alles er laten zijn wat er is, is een manier van zijn, die ik (opnieuw) moet leren. Die momenten waren maar zeldzaam in de hectiek van de ziekte en het gezin. Had ik een dip, zakte ik daar even in en het volgende moment moest ik weer paraat staan voor Mirthe, Lars of Chris en mezelf natuurlijk. Zo snel schakelt mijn lijf en geest nog steeds. Tja als je eenmaal zo'n knop hebt gevonden, is die niet ook zomaar uitgeschakeld. Misschien maar goed ook, zoals gezegd, mijn lijf werkt hard genoeg.
En alles wat ik zou willen doen, lukt me nog niet, dat hoeft verrassend genoeg van mezelf ook niet. Wat kan ik lief zijn voor mezelf! Dat is ruimte geven aan jezelf, het gaat vanzelf kriebelen en dan is het vroeg genoeg om de (nieuwe) draad op te pakken. Het is amper anderhalf week geleden dat Mirthe's ster verscheen, terwijl dit al zo lang geleden lijkt. Net als elke intense periode lijkt het alsof er inmiddels maanden voorbij zijn gegaan.