Prachtig

Er is heel veel dat prachtig aan het leven. Dat kan je toch alleen maar met mij eens zijn? De herfstkleuren, de zon die door de wolken breekt, de lach van een kind, een vreemde die zegt: 'doe maar rustig aan, maak je niet druk', fietsen met dit zonnige weer... ik kan nog best wel lang door gaan.
Wat ook prachtig is, is de dood. Dat er de dood is voor het zieke lijf dat het leven niet verdragen kan. Dat er de dood is die het zieke lijf kan bevrijden van de pijn. Dat er de dood is waar het lijden door verlost wordt. Ik vind dat prachtig. Na de dood houdt het niet op, weet je. Na de dood is er liefde, licht en vrijheid. Dat is mijn troost, mijn zekerheid, mijn overtuiging.
Hoewel de dood 'te vroeg' kan komen, ongewenst kan zijn, vaak onverwacht en 'ongepland'. De dood maakt nou eenmaal geen afspraken. Voor Mirthe kwam die wel precies op tijd. Haar sprankel en haar stralen, reiken verder dan ooit te voren. Dat is toch prachtig?