Het eerste kinderfeest zonder jou, lieve Mirthe. Wat voelt dat zwaar. Gatverdarre, wat mis ik je verschrikkelijk. Ik verbaas me er zelf over dat het me zo zwaar valt vandaag. Het is alsof al het verdriet zich over me uit stort en als zwarte pek aan me vast kleeft. Ik heb het niet eens proberen te ontwijken. Laat maar, ik verzet me er niet meer tegen. Het heeft geen zin. Verdriet is er vandaag heel erg. Ik mis je, heel erg. Alles komt naar boven, alles speelt aan me voorbij. Hoe je vorig jaar toch zo genoot van het mee gaan naar de deuren. En als je niet gezien werd, dat liet je wel van je horen.
Hoopvol schreef ik vorig jaar dat je dit jaar wel uit volle borst zou mee zingen. Ik mis je en ik gun je je vrijheid. Ik ben trots op je. Je bent onze held, onze koningin.
1 opmerking:
ook hier zijn er mooie herinneringen aan 11 november vorig jaar..
glunderende koppies, kibbelende jochies over wie nu het liedje mag kiezen dat gezongen wordt, paadjes naar de voordeur die niet gemaakt zijn voor een wandelwagen en mirthe die luid en duidelijk liet weten of ze een snoepje wilde of dat de rugzak gedragen moest worden en welk snoepje de jongens voor haar mochten pakken..het zal nooit meer hetzelfde zijn. we missen je lieve schat.
geniet van alle mooie lampionnen vanavond.
liefs monika
Een reactie posten