Mijn armen

Vandaag mis ik je enorm. Soms kan ik er mee om gaan, voelt het alsof je dichterbij bent dan eerder, toen je nog een lijfje had. Nu voel ik je ook, maar mis ik je ook heel heel heel veel. De puzzels blijven in de kast liggen, het speelgoed op zijn plek, mijn armen blijven leeg.
Het is stiller in huis. We draaien veel muziek, om de stilte te vullen. Ik zoek naar zingeving om de rust te kunnen vinden. Ik hou mezelf bezig en hoop, hoop, hoop dat de pijn een stukje zachter wordt.
Ik praat, praat, praat, met heel veel mensen. Over jou, over wat jij voor mij betekent. Ik wil dat mensen het begrijpen. Ik wil dat ik mezelf ga begrijpen. Dat ik mezelf vertrouw in het pad dat ik volg. Dat ik mijn gevoel wel kan vertrouwen, of ik in verdriet zit of niet. Jij bent veilig, voor altijd in het mooie veld van Licht.  Er komt een moment dat we elkaar weer zien. Wat zal dat fijn zijn. Tot die tijd hoop ik mijn tijd hier nuttig, zinvol te besteden, maar ook vooral met veel plezier en liefde. Ik weet dat ik op jou kan rekenen om me te helpen. We zijn voor altijd samen, hoe mooi is dat? Dat is mijn troost, lieve Mirthe. Geen strijd, geen twijfel meer, geen angst over de toekomst of jouw ziekte. Alleen en vooral jouw liefdevolle aanwezigheid, overal waar ik ga. Mijn armen zijn leeg en toch zo gevuld.