2 maanden terug

2 maand geleden...toen wisten we nog van niks, hooguit het drukkende voorgevoel dat het niet goed meer kon komen. Maar zolang we niks hadden gehoord, hadden we hoop, negeerden alle voortekens. 2 maand geleden stond ik op het punt naar huis te gaan. De huisarts belde nog even om te horen hoe het ging. Ik kon alleen vertellen dat de MRI was geweest, maar we wisten nog van niks. Jij had een rot dag, dat zeker, de morfine was niet afdoende meer. Je had meer nodig, maar ik wilde er niet aan. Ik kon het niet geloven, dat het eigenlijk alleen maar erger werd. En tegelijk voelde ik dat je op was, je trok het niet meer, zo kon het niet langer. Laat het maar gaan, geen strijd meer. De definitieve woorden: geen mogelijkheden meer, zijn een mokerslag. Of je dat nou zelf zo voelt of niet, het is zwaar geweest. Geen hoop meer in overdosis, geen vragen, geen zorgen voor de toekomst. Rust, loslaten en schouders eronder voor de laatste fase. Opvoeding als eerste overboord, liefde in overvloed te geven, voor nu, voor zo meteen, voor altijd.
Lieven Mirthe, morgen is het 2 maanden geleden dat we samen onze laatste reis naar huis maakten. Jij en ik in de ambulance, papa in de auto achter ons aan. Hoe gek, hoe onwerkelijk. Morgen gaan papa en ik weer naar het ziekenhuis. Ik weet dat jij erbij bent, in ons hart. Dat helpt, dat steunt, spannend is het wel.
2 maanden, wat zegt dat? eigenlijk helemaal niets. Het is als de dag van gister, het is als een eeuwigheid geleden...tijd, net zo ongrijpbaar als de ziekte zelf.