Regenbogen

'Kijk! mama daar, een regenboog!'
Lars zit naast me in de auto en ziet hem het eerste. Hoewel die duidelijk zichtbaar aan de horizon schijnt, ik had het nog niet gezien. Het is alleen maar een stuk, van de aarde naar de wolken, maar heel helder.
Vorig jaar zag ik de één na de andere aan de lucht verschijnen. Ik vind ze prachtig, maar zo vaak als vorig jaar rond deze tijd heb ik ze niet gezien. Een regenboog die alles weerspiegelt dat kleurrijk is en ongrijpbaar, onbereikbaar. Vorig jaar, bekroop me een gevoel dat het zien van al die regenbogen mij iets wilde vertellen. Nu, zie ik Mirthe ervan af glijden, keer op keer, weer omhoog en naar beneden glijden. Ze vindt ze vast prachtig.
Wanneer Lars en ik thuis op de bank zitten, bij te komen van deze intensieve, maar fijne dag, ziet hij weer een Regenboog. Een dubbele zelfs en zo helder, zo mooi, dat je hem bijna kan vast pakken, bijna...
Een mooie afsluiting voor een mooie dag, waarbij ik mijn belofte aan Mirthe gestalte heb proberen te geven: ik zal goed voor je grote broer zorgen. Dat doe ik natuurlijk elke dag, zo goed als mijn gemoedstoestand het mij toe laat. Ik zie hem en ik zie zijn pijn. Ik kan het niet weg nemen, hij zal er zelf zijn draai aan moeten geven, op zijn tijd. Ik kan hem wel laten ervaren dat hij niet de enige is, die dit mee gemaakt heeft en hier elke dag mee geconfronteerd wordt. Ik kan hem in contact brengen met leeftijdsgenoten die ook een broer(tje) of zus(je) zijn verloren aan kanker. Vandaag was dat mogelijk en vandaag heb ik hem zien lachen, rennen en spelen, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Met dank aan de VOKK dat zij dit soort dagen mogelijk maken.