De nacht was weer als de nachten ervoor, rustig. Het slapen met Mirthe in de woonkamer en de nachtverpleegkundige op de achtergrond, begint gek genoeg te wennen.
De tijd tikt weg, het afscheid nadert, dat kan niet anders. Ik voel de onrust in mij, wetende dat het onvermijdelijke dichterbij kruipt. De sfeer is vredig, liefdevol, de voorbereidingen worden getroffen, voor zover dat nog nodig is. Het wachten en waken zal bijna ten einde zijn. 29 september zit nog steeds in mijn gedachte, is er niet uit geweest, behalve dan vrijdagavond, toen de huisarts en verpleegkundige meenden te zien dat Mirthe weg zou vliegen. Ik vraag Chris wanneer zijn moeder destijds uit haar cocon opsteeg, niet in die woorden natuurlijk, maar dat klinkt mij nu zo vriendelijk in de oren.
Het was in de nacht, tussen half 2 en 2 uur. In de nacht, wat mooi, wanneer de sterren fonkelen en stralen, dan zal ze haar ster makkelijk weten te vinden. Natuurlijk in de nacht, dat ik daar niet bij stil had gestaan. Ik probeer zoveel mogelijk bij haar te zijn. Maar moet ook nodig even frisse lucht scheppen en de zon straalt zo vriendelijk op deze zondag. Ik pak er een half uurtje van mee en vlieg weer naar Mirthe toe. Niet dat ze onrustig is, maar nu kan het nog. Even weer op schoot, even de haren strelen, zeggen dat ik van haar houd, voor nu en voor altijd. We nemen geen afscheid, niet echt, niet werkelijk. Dat kan ik niet geloven. Wij leven verder samen, maar op een andere manier. Samen, voor altijd, altijd, altijd. Daar houd ik mij aan vast.
De huisarts komt ook vandaag een aantal keren langs. Mirthe blijft stabiel, haar ademhaling regelmatig. De verpleegkundige en ik willen allebei tegelijk vertellen, dat Mirthe wel degelijk reageert op onze benadering, op onze woorden, wanneer we haar vertellen dat we haar gaan draaien, verzorgen of op gaan tillen. Dat soort momenten hebben we vaak deze dagen. De één zegt wat de ander denkt en vice versa, lachwekkend is het in elk geval voor ons.
Mirthe reageert met de bewegingen van haar ogen. Onder haar gesloten ogen is te zien dat ze een reactie geeft. Het is ons allebei meerdere malen opgevallen. Alsof ze zo nog kan vertellen, wil vertellen dat ze het gehoord heeft, dat het goed is, wat we doen.
Er wordt gegeten, gedronken, gespeeld, gelachen en natuurlijk wordt er een traan weg gepinkt. Niet eens overdadig veel, dat kan ook niet in deze situatie is geen traan te veel, maar nee niet veel meer dan op een gemiddelde baaldag. Lars gaat op bed, met vast ritueel: veel plezier in de hemel! Ik hou van jou!
De nachtdienst komt de dagdienst afwisselen en ergens weten we allebei dat we elkaar voor de zon weer opkomt gaan zien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten