Realiteit of drama?

De dood van een dochter. Hoe ga je er mee om? Hoe denkt de buitenwereld dat je er mee om gaat? Dat laatste weet ik niet. Wel weet ik hoe ik daar zelf over dacht voor het mij gebeurde. Je voelt je machteloos, wil troost bieden, maar kan die niet vinden en dus praat je er niet over, of als het wel gebeurt wil je toch dat zeggen waar geen woorden voor te vinden zijn. Toegeven dat je het niet weet, is toegeven dat je machteloos staat. Ik kan me ergens dus wel inleven in de reacties van anderen, of het gebrek daaraan. Niet dat ik er en boodschap aan heb verder. Ik weet nu zo veel meer...
Tijdens de Nederlandse dramaserie Bloedverwanten is dochterlief vorige week omgekomen bij een aanrijding, zo zag ik gister tijdens de vervolg aflevering. Moederlief wil niks, alles wat wordt geregeld voor de herdenkingsdienst ketst ze af, er mag niet gepraat worden, geen vrienden komen, het liefst ook geen receptie. Ze eet niet, is duidelijk in shock, niks interesseert haar nog. De omgeving voelt zich machteloos. Om toch een beetje te kunnen doen, wordt er eten klaar gemaakt. Er wordt drukte gemaakt over de afwezigheid van een diepvries in het huishouden van de moeder. Het doet er niet toe, die diepvries, die is er niet, zal ook niet meteen komen. Niet relevant, maar maakt duidelijk hoe machteloos de omgeving ziet hoe de moeder verbitterd in haar verdriet zit. Door dergelijke series wordt er een beeld geschetst van hoe een moeder reageert op de dood van haar dochter. Is het reëel? Ja vast, ik begrijp het wel, die reactie van de moeder. Haar is het grootste onrecht aan gedaan: haar dochter is haar ontnomen, uit het leven gerukt.
Andersom doet zij ook haar dochter onrecht aan, door haar 'dood' te zwijgen. Juist een samenzijn is bedoeld om het leven van de dode te eren. Ook al is ze er in levende lijve niet bij, praten over de dode is heilzaam voor de ziel van de dode. De liefdesverbinding is heel duidelijk aanwezig, die blijft, voor altijd, over de grenzen van het leven en de dood heen. Het is goed daarvan bewust te zijn, dan kan de verbinding groeien en sterker worden. En wat is er mooier dan dat? Het leven? misschien wel, maar dat is niet een keuze die in onze macht ligt. De keuze om de liefdesverbinding te laten groeien wél.
Het zal duidelijk zijn dat ik ander om ga met Mirthe's dood dan de moeder in de serie. Het is een dramaserie, dus dan moet er ook dramatisch gereageerd worden. Buiten dat, is de situatie heel anders. Ik heb er naartoe kunnen leven. Ik heb keuzes kunnen maken, kunnen kiezen hoe ik dit wil verdriet wil dragen. Kiezen hoe ik de liefdesverbinding laat groeien.

Hans Stolp schreef (woorden van afscheid bij het sterven en de dood):

Voor eeuwig verbonden

Wie in ware liefde met elkaar verbonden zijn,
kan niemand scheiden. Zelfs de dood niet.

Hun eeuwige liefdesband blijft hen verbinden,
ook als de een op aarde leeft, maar de ander
in de geestelijke wereld leeft en werkt.

Daarom weet ik dat ik leef in het geestelijke
hart van mijn geliefden in de hemelse wereld,
zoals zij voor altijd leven in mijn hart.