De Hier-en-nu-leefstijl

De verjaardag voor Mirthe ziek werd, had ik boeken gevraagd voor een beter hier-en-nu besef. Ik kreeg twee boeken, maar het lukte me niet toe te passen wat ik las. Dus legde ze snel weer aan de kant. Hard als ik voor mezelf was, werd ik boos op mijn eigen 'onvermogen', om in het hier en nu te leven. Ik wilde dat leren, want ik zag altijd beren op de weg. Niet zomaar beren, nee, beren die er hun kamp op zetten. Beren die hele nederzettingen plaatsten en zo altijd in meer of mindere aantallen aanwezig waren, zelden waren ze alleen: en wel op mijn weg!
Beren die uit zorgen bestonden, zorgen om wat anderen dachten. Beren gevoed door schuldgevoel. Schuldgevoel gebaseerd op mijn bestaan. Ik mocht er niet zijn, dat voelde zo. Ik mocht geen ruimte in nemen, dat was lastig. Best ingrijpend om het zo te benoemen, maar het was nou eenmaal zo, zo voelde ik mij. Mijn verhaal vertellen? dat was niet de bedoeling. Het was jouw verhaal dat ik de wereld vertelde, toch? Maar het maakte geen verschil, jouw verhaal is mijn verhaal, met elkaar verweven. Door jouw verhaal te delen, deelde ik mijn verhaal.
Door jouw ziekte leerde ik meer dan ooit te leven in het hier en nu. Verder kijken dan een uur, was in de heftigste perioden niet mogelijk. Ging het wat beter, dan werd de horizon iets breder, maar nooit breder of verder zicht dan een week. Was dat noodzakelijkerwijs toch nodig, dan altijd met een grote slag om de arm, die ik me tegenwoordig telkens vaker gun. Het is een warme arm, hij biedt me steun en troost. Het maakt mij mogelijk te plannen, maar vooral om af te zeggen als ik dat nodig acht. Het geeft mij ruimte om mezelf de ruimte te geven. Er komt wel een volgende mogelijkheid.
Tenzij het om gevoel gaat, want dat is wat leven in het hier en nu met zich mee brengt. Het gevoel te volgen wat er is in het hier en nu. Dat mag er zijn, dat is leidend. Soms voelt het of er iets gedaan moet worden, iets dat niet uitgesteld kan worden. Dat gevoel volg ik, waarom? dat kan alleen de toekomst vertellen. Dat ligt buiten mijn zicht, buiten mijn planning. Ik doe het, het voelt goed, het geeft mij kracht om dat toe te laten.
Leven in het hier en nu is een way of life. Het is me op een andere manier aangereikt dan ik had gehoopt. Het is een harde les, die ik graag ten uitvoer blijf brengen. Want eigenlijk kunnen we in het hier en in het nu, de dingen doen die we zo graag willen. Of in elk geval de dingen voeden die we willen gaan bereiken. Voor alles is een perfect moment. Dat kan nu zijn, dat kan nu gevoed worden en op een later moment ontstaan. Dat is goed, voeding is goed, het geeft kracht.