in totaal ben je maar 5 uur op school geweest. 5 uur, gewoon een kleuter. Hoewel gewoon... Er was niks gewoons meer aan jou. Dat je er nog was, was al niet gewoon, een wonder dat je het nog kon mee maken. 5 uur, het heeft een immense indruk gemaakt, want JIJ kwam binnen. En dat was bijzonder. Het plezier, de vreugde, je uitstraling...en natuurlijk alles wat je mee nam, de rolstoel, de voedingspomp, alle toeters en bellen, maar dat hield ons niet tegen. Jij kon even kind zijn en daar deden we ALLES voor. Hoe onlogisch het ook leek, want je moest die eerste gewone keer in augustus, ook naar het ziekenhuis, die middag. Je kreeg weer medicijnen en je ontstekingswaarden waar een paar dagen daarvoor heel hoog. Dus logisch was het allerminst, maar ik kon je dit niet ook nog ontzeggen. Je maakte zelf al je rijstwafeltje klaar en verkondigde dat je zelluf naar school ging, nog voor ik het met papa had overlegd... Mama trilde van de spanning, zou het wel goed komen? De juf had gezegd dat je altijd welkom bent, elk moment van de dag. Ik had gezegd dat ik wel in de buurt zou blijven, maar ze stuurde me weg ( wijze juf hè?). Nou, dan maar een bakkie doen bij tante Mo aan de overkant, dan ben ik dichtbij genoeg.
Wat was je blij en trots op je eerste echte school uurtje! Vriendinnetjes om je heen, die waren niet weg te slaan. Mama is nog trots als ik daar aan denk, jij maakte vriendinnetjes! Met jou zou het wel goed komen.
Natuurlijk vroeg ik mij ook af hoe het zou gaan om speelafspraakjes te maken, hoe het zou zijn om jou ergens anders te laten spelen, of wat als je naar een feestje mocht? Maar jij veroverde harten, schoot je pijlen rechtstreeks daar waar de ander geraakt zou worden. Elke keer weer zag ik het gebeuren, elke keer weer heb ik met trots gezien hoe jij dat deed, ik heb er vaak om gelachen en vaak gedacht: jullie moesten eens weten wat haar lot is. Het zal jullie verdriet doen om haar te laten gaan, zo vaak heb ik dat gedacht. Ik heb het geweten, gevoeld en genoten van elk moment dat je er was.
Het doet mij goed om te horen dat je gekend bent, gezien en gewenst was, door meer mensen dan alleen wij. Tegelijk doet het mij verdriet te beseffen dat je klasgenootjes kennis hebben gemaakt met de dood, op een veel te jonge leeftijd. Juist dat maakt dat je onvergetelijk indruk hebt gemaakt, een inprenting die nog lang door zal werken. En ik weet dat je zelluf nu naar veel speelafspraakjes gaat, dat je uitgenodigd bent om naar kinderfeestjes te gaan en daar je licht zal stralen en dat je véél vaker naar school gaat, dan je anders had kunnen doen. Geniet er maar lekker van meid, het is je gegund. Geef nog maar vaak een knipoog, mama ziet het, mama voelt en mama is apetrots op jou.
2 opmerkingen:
Mirthe is vast ook apetrots op haar mama ♡
Ze heeft diepe indruk gemaakt. Naast het verdriet om het gemis van Mirthe heeft dit verlies Sophine haar zorgzame en liefdevolle eigenschappen doen stralen.
Al blijft het stemmetje in mijn hoofd zeggen dat ik ze zo graag samen had zien spelen en feestjes geven.
Liefs
Een reactie posten