Kinderen weten het

Kinderen voelen het, ze weten het, als hun tijd is gekomen. Dat wist ik van jou al wel, Mirthe. Dat had je heel duidelijk gemaakt. Maar hoe lang heb jij dat geweten? We hebben het allebei wel geweten, maar dat betekent niet dat ik daar aan wilde toe geven, ik niet. Jij wel? Je had wel haast, dat was ook duidelijk. Middels kineseologie, vertelde je met 3 maanden dat je haast had. Je wilde nog zoooo veel doen, hoe eerder hoe beter. Dat snapte ik wel, maar heb het ook geparkeerd als: dat wil elke baby, toch?
Je wilde altijd overal mee naar toe, alles zien en alles doen wat de rest van het gezin ook deed. Ik deed wat ik kon om dat mogelijk te maken. Toen je iets meer dan een jaar was, zijn we met Lars en een groep nieuwetijds kinderen (van alle leeftijden) gaan kamperen in Elp. Ik heb me toen vaak afgevraagd waarom we dat deden, daar was toch nog tijd genoeg voor? Maar ik kon ook niet bedenken waarom niet, het voelde nodig, het voelde goed en anders zou ik spijt krijgen. Het was voor mij een uitdaging, maar een superfijne ervaring. Je liet me ervaren dat dingen konden gebeuren als je het maar wilde en dat ik me vooral niet van mijn gevoel moest afbrengen, ongeacht wat anderen er van zouden denken.
Je bent een wijze lerares.
Je had haast om de dingen te doen die je wilde, je had haast om te spelen, zo veel en zo lang mogelijk. Je had haast geen tijd om alles te doen en zeggen wat je wilde. De laatste maanden voor je zo ziek werd, had je ook zo ontzettend veel drang om te spelen, lopen, fietsen, noem maar op. Je moet het zelf ook wel gevoeld hebben. Ik vond het soms wel vermoeiend, daar maakte ik geen geheim van. Ik dacht, of hoopte eigenlijk, dat het lag aan je leeftijd en omdat je het niet Zelluf kon doen, had je ons nodig. Daardoor viel het extra op, een gezond kind, regelt het Zelluf wel. Ik voelde ook wel dat het niet lang zo door zou gaan, maar parkeerde ook dat weer. Ik had graag nog jaren voor je gezorgd, daar hadden we onze weg wel in gevonden. Maar ik snap nu waarom je haast had.
En ik snap nu, dat niet alleen jij dat zo hebt gedaan. Kinderen weten het, als ze niet meer beter worden. Ze geven verbazingwekkende adviezen aan hun broers en zussen, ouders, vrienden. Ze willen nog dingen ondernemen, die zo meteen niet meer kunnen. Ze werken een 'lijstje' af. Dat las ik in een boekje over kinderen en de dood. Zo voelt het ook bij jou, Stralende Ster. Zo vaak als jij zei: ik hout van jouw. En tegen Lars aan tafel zei: door eten Lars... Mama Mirthe in de bocht...
Het zijn de gewone dingen die het gemis benadrukken. Aan tafel eten, opstaan, Lars naar bed brengen, jouw stemmetje die dan mist...jouw vragen en jouw knuffels. Beetje bij beetje komt het verdriet. Er zit nog veel meer, maar het komt in kleine beetjes. Ik houd me zelf bezig, elke dag even naar jouw grafje (waar je al niet meer de hekkensluiter bent...), een wandeling met papa en duizend en 1 onbenullige dingen. Nou ja, onbenullig...toch maar vandaag de WMO gebeld. Wat is de reden dat u belt? mijn dochtertje is overleden...gecondoleerd mevrouw. Graag zouden we de hulpmiddelen op willen laten halen. Tuurlijk mevrouw, ik ga het opstarten... Start maar lekker op, dat klinkt nu wel heel raar...