Identiteitsverandering

We maken het allemaal mee in ons leven, bij elke overgang, levensfase, verandert onze identiteit. Soms gaat het vanzelf, geleidelijk aan, zonder een centje pijn, zonder dat je er bewust van bent. Je wordt van een kind een jongvolwassene, krijgt meer verantwoordelijkheden. Je verandert, je krijgt nieuwe inzichten. Maar niet altijd is het fijn als je een nieuwe fase doormaakt. Soms is ongewild, soms gewild, maar toch pittig. Je identiteit veranderde bijvoorbeeld toen je naar de middelbare school ging. Je vertrouwde omgeving werd vervangen door een nieuwe school, nieuwe klasgenoten, nieuwe leerkrachten, nieuwe lesmethode. Het hoort er nou eenmaal bij. Maar afhankelijk van hoe je in elkaar zit, is dit een gemakkelijke overgang geweest of juist niet. Wilde je misschien wel langer een basisschool kind zijn en geen brugpieper. Je identiteit kan op allerlei manier veranderen. Kreeg je een broertje of zusje en was je daarmee niet meer enig kind of niet meer de jongste? Toen mijn ouders scheidden was dat voor mij de eerste kennismaking met identiteitsverandering. Ik was ineens een kind van gescheiden ouders. Lang wilde ik niet erkennen dat het me wat deed. Lang wilde ik doen alsof ik niet beter wist, ik was immers 3. Wat wist ik nou van het normale gezinsleven? Mijn vader was bovendien zelden thuis, hij was machinist op de international zeevaart. Ik weet nog dat hij een keer thuis kwam (het zal de laatste keer zijn geweest voor de scheiding) en dat ik hem niet herkende. De vaders van mijn vriendjes hadden baarden. Mijn conclusie was dat vaders een baard moesten hebben. De man die met veel enthousiasme werd ontvangen door de rest van het gezin had geen baard...toch was het wel mijn vader. Ik weet dus niet beter dan mijn vader was altijd van huis.
Zo zijn er meerdere gebeurtenissen die zorgen voor een identiteitsverandering. In wezen blijf je dezelfde persoon, maar wordt er wat gewijzigd of toegevoegd aan je lijst van ervaringen. En zoals gezegd zijn er veranderingen waar je bewust voor kiest, zoals trouwen of kinderen krijgen. Gewenste veranderingen, ingrijpend en soms niet wat je ervan had verwacht. Dat heb ik vaak mee gemaakt. Doen wat goed voelde en toch realiseren dat het heel anders is dan de verwachtingen die je er van had. Waar dat dan aan ligt? Te hoge verwachtingen? te veel kijken en luisteren naar andermans ervaringen/ oordelen? Ik weet het niet, er is niet één antwoord op te geven. Wel heb ik lang willen voldoen aan een bepaald beeld dat ik had van het 'normale' leven. Zodat ik me misschien niet meer zo alleen of uitgezonderd voelde. Ik vond werk dat ik leuk vond, er ging een wereld voor me open. Ik verdiende lekker wat geld en dat gaf mij voldoening. Ik was zelfvoorzienend, had met geen instantie wat van doen. Betaalde de rekeningen en bleef uit de problemen. Ik haalde mijn diploma's en nog voelde ik me niet compleet. Wist ik veel waar ik voldoening uit kon halen? ik wist het niet, wist eigenlijk niet waar ik van hield, was altijd te druk bezig met wat anderen ervan zouden vinden. Ik voelde me te kwetsbaar om echt mezelf te kunnen zijn en mezelf te leren kennen. Want mezelf leren kennen, betekende verantwoordelijkheid nemen voor mezelf, in wie ik ben en waar ik van houd. Het betekende kleur bekennen en gekwetst kunnen worden als er iets waar ik van houd van me afgenomen kon worden. En dat was me al te veel gebeurt.
Het leven laat wel van zich horen, of je wil toegeven of niet, je wint soms en je verliest soms. Laat wat je wint opwegen tegen wat je verliest en je wint altijd. De meest recente identiteitsveranderingen zijn jullie allen mee bekend. Daar gaat dit blog over. Eerst werd ik moeder van een kankerkind. En toen de moeder van een overleden kind. Wat me motiveert om door te gaan en per saldo een ruime winstmarge geeft, is de wetenschap dat ik altijd de moeder blijf van 2 pracht kinderen Lars en Mirthe.
Bovendien weet ik beter dan ooit wie ik ben en waar ik van houd. Durf ik daar meer dan ooit voor uit te komen en verantwoording voor te nemen. Graag zou ik in de toekomst wat willen betekenen voor andere gezinnen in dezelfde situatie. Voor nu denk ik erover een stichting op te richten, om ook de brussen een hart onder de riem te kunnen steken en een beetje aandacht te kunnen geven. Wie helpt mee?