Straal Mirthe: Straal!

Welkom op het blog van Mirthe. Het blog waarmee we zijn begonnen om onze naasten te infomeren over het wel en wee rondom Mirthe, toen ze ziek was. Een hersentumor, medulloblastoom, met uitzaaiingen en tumorcellen in het hersenvocht. De behandeling leek aan te slaan, Mirthe was klaar en de MRI liet geen kanker meer zien. De toekomst die weer voor ons open lag, bleek van korte duur. De kanker was terug (of nooit helemaal weg geweest), een tweede behandeling startte, maar bleek niet op te kunnen tegen de onverwachte wending die het kreeg: uitzaaiingen in de botten. 11 dagen na het staken van de behandeling, vertrok Mirthe naar de sterren op 29 september 2014.
Het blog wordt nog bijgehouden, minder frequent, maar om te laten zien hoe Mirthe mij nog steeds inspireert. Na haar overlijden ben ik mij gaan inzetten als ervaringsdeskundige ouder om de zorg voor kinderen met kanker te verbeteren. Nog altijd is er ruimte voor verbetering, al worden er veel nieuwe ontwikkelingen doorgevoerd.

zaterdag 21 maart 2020

Hoogtij

Begin deze week was het hoogtij. Het voelde alsof het water aan mijn lippen stond. Dit had ik eerder meegemaakt, maar ik kon de link niet leggen. Tot een andere moeder er woorden asn gaf: de coranamaatregelen lijken op de isolatie toen ons kind alle bescherming kon gebruiken tijdens de behandeling van kanker. De parallel is gelegd en daarmee is bij mij de rust terug. Ik heb dit immers eerder meegemaakt. Meerdere malen. Eerst toen Mirthe ziek was en daarna de emotionele isolatie toen ze dood was gegaan. Ik had geen aansluiting met de wereld. Ik deed boodschappen met de ziel onder de arm. Als mensen te dichtbij kwamen voelde ik me misselijk worden. Het liefst ging ik naar de winkel als het er rustig was. Niet op zaterdag dus. Op het schoolplein zocht ik steeds dezelfde mensen op, zodat ik niets hoefde uit te leggen en soms een blik meer zei dan woorden konden delen. Selectief. Dat was ik. Want in emotionele overprikkeling is er maar weinig nodig om de balans kwijt te raken. Een klein overzichtelijk wereldje was het.
Het zou nu ideaal zijn, dat kleine wereldje. Gek genoeg is de hele wereld zich nu noodgedwongen aan het terug trekken in hun kleinere wereldje. En gek genoeg gaat dat niet zonder slag of stoot. Verzet en stuiptrekkingen worden vertoond en geuit in massaal hamsteren of ontkenning dat men zelf een risicofactor is. Dat iedereen dat potentieel is, wordt onder een valse superioriteit afgewimpeld. Alsof het virus denkt dat diegene te goed is voor gastheerschap. Maar zo werkt het niet bij een ziekte of een virus. Dat is een illusie die ik allang niet meer heb. Mijn kind ging immers dood zonder dat ze ooit iets had gedaan om die zogenaamde superioriteit te verliezen. Ze was maagdelijk puur en ook zij was niet immuun.
De modus van mensen mijden mag ik nu volop weer tot glorie laten verreizen. Ik hoef even niks te doen. Het is volkomen legitiem om deze weken met de dekens over mijn hoofd ik bed te blijven liggen. Als dat is wat ik wil. Dan is het nu de tijd. Geen haan die ernaar kraait.
Maar ik wil het niet meer. Lang wel gedacht dat ik dat prima zou vinden om nu te ontdekken dat het een illusie is. Een nieuwe illusie is geknapt. En dit keer is dat prima. Ik heb zin in het leven. Ik heb nog meer ondersten uit de kan te halen.
Deze isolatie overleven we wel weer. We bewegen in rustig tempo en maken er het beste van. Hoogtij  wordt gevolgd door het weg ebben van de emoties. En op vertrouwen met de stroom mee te gedijen.

Geen opmerkingen: