Breaking the balance

De balans, is in het dagelijkse leven al kiele koele. Vooral door de grote overtuiging dat ik niet alles kan. Of goed kan, of zo goed als ik eigenlijk zou willen. Een soort van perfectionist, en dan gericht op heel veel fronten. Want ik ben ook op veel fronten bezig en heb ook nog eens verschillende rollen: moeder, zelfstandig ondernemer, dochter, coach, vriendin, sparring partner, lotgenoot, zus, hulpverlener. Ik ben veel. En tegelijk doe ik dus veel, voor mijn gevoel ‘niet helemaal’ maar een beetje erbij. Dan vertel ik mezelf dat het nou eenmaal zo is, alles zijn en net niet alles helemaal. Mijn maatstaf bijstellen is het harde werken. En het helpt om te reflecteren naar anderen, om te spiegelen of het wel klopt wat ik in mijn binnenwereld ervaar als ‘niet-helemaal’. Vaak zorgt dit voor een verademing, ik ben en dat is voor de ander vaak al voldoende. Vol-doende ipv niet-helemaal
Ik heb een rugzak. Vol met ervaringen. Vol met leven dat me overkomen is. Vol met leven waarin ik beslissingen heb gemaakt. Vol met ervaringen waar ik trots op ben. Vol met een heleboel waar ik wisselende emoties bij heb. Mijn rugzak, met mijn tools, die ik graag gebruik, om verder te komen en om mijn leven gemakkelijker te maken, want daar heb je tools voor.
Zo ben ik nu niet in paniek om de maatregelen zodat het Corona beheerst gespreid wordt. Nee, ik ben voorzichtig, maar niet in paniek. Ik functioneer. Precies zoals ik bleef functioneren toen de grond onder mijn voeten werd weggeslagen, toen Mirthe overleed. Ik bleef verwonderd over het feit dat mijn lichaam nog steeds een kloppend hart had en mijn longen zich nog steeds vol zogen met lucht. Ik leefde en ik functioneerde. Klein, dat wel. Veel kon ik niet of niet tegelijk met de andere taken. De taak moeder was meer dan genoeg. Ik kon toen geen alleenstaande moeder zijn, of werknemer of coach. Nee, ik kon moeder zijn en daarmee was de maat vol. Maar dat deed ik wel en achteraf kan ik wel zeggen dat ik dat toen heel goed deed.
Inmiddels zijn mijn rollen uitgebouwd, toegenomen en rekt het steeds meer op, in omvang en in verantwoordelijkheid. Elke keer als ik denk uit balans te vallen, dan neem ik een pas op de plaats of spiegelt iemand mij dat ik het echt wel goed doe, ook al is het niet perfect. Vol-doende.
En zo meander ik door het leven, elke keer op het randje van mijn mogelijkheden. Elke keer weer. En altijd in de volledige kennis van mijn kwetsbaarheid. Vrouw, alleenstaande moeder, zelfstandig ondernemer. Zonder mijzelf als mijn eigen vangnet, gaat er veel anders dan ik zou willen. Dus zorg ik dat ik op de been blijf, dat ik de boel draaiende houd. Want wie neemt het over, als ik even niet aanwezig ben? Gelukkig is er dan een fijn team bij SML waar ik op kan vertrouwen. Is er een fijn netwerk van medeondernemers binnen de coöperatie. Zijn er vrienden en familie die kunnen bijspringen voor hand en spandiensten. Er is altijd iemand waar ik op kan terugvallen. Altijd.
Of? Corona is breaking the balance. Wat als het niet kan? Wat als niemand de deur uit mag? Wat als de toegang tot hulp ineens een stuk ingewikkelder wordt? Wat als ik een paar dagen niet functioneer, wat dan? En dan vooral mijn rol als moeder, hoe dan? In deze coronatijd is ineens alles nog kwetsbaarder en dat besef ik me ineens dubbel zo hard. Want wat als ik boodschappen nodig heb of erger: wat als ik verzorging nodig heb? Wat dan?
Allemaal vragen waar ik geen scenario’s voor wil bedenken, maar ook weet dat ze niet ondenkbaar zijn. Dat weet ik al heel lang. Die kwetsbaarheid van het leven hebben we al in onze rugzak zitten. Ineens is zelfzorg een maatregel die ik mezelf gedisciplineerd opleg. Vitamines en supplementen zijn dagelijkse kost. Gezond vers eten lukt ook. En ik ontzeg me niet langer de laksheid om het een keertje over te slaan. Het is mijn controle om te doen wat ik kan om gezond te blijven. Om de rol te kunnen vervullen die ik graag Vol-doende wil blijven doen: moeder. En dat begint bij goede zorg voor Ik. Zonder Ik kan er geen enkele rol goed vervult worden. Breaking the balance, is soms goed om oude patronen te doorbreken. En eens goede zelfzorg te verlenen. Want als het erop aan komt heb je altijd jezelf om op terug te vallen, altijd, zelfs wanneer je kwetsbaar bent, zelfs dan heb je altijd jezelf.