Dreamnight at the zoo

Mirthe was natuurlijk al moe van de ochtend op school. Het middagslaapje was niet langer als anders, bijna 2 uur. Ze had er zin in, om de olifanten en giraffen te ontmoeten. In de auto kletste ze er op los. Lars was niet veel rustiger, zo mogelijk zelfs nog drukker. Wat spannend toch, om weer samen naar de dierentuin te gaan. En dat terwijl die eigenlijk gesloten is!
Het onthaal was al heel warm, er reden bussen van de parkeerplaats naar het park. Dat op zich was al een uitje voor Mirthe. Er was ook speciaal vervoer: Ferrari's en Jaguars en nog wat bijzondere, dure, snelle auto's. Maar de rij loog er ook niet om, dus lekker met de bus.
De eerste vrijwilligster bij het park was super enthousiast: wat leuk dat jullie er zijn! Alsof we elkaar jaren niet hadden gezien...haha. Mirthe beantwoordde haar enthousiasme met een prachtige glimlach die zoiets zei als "wat leuk dat jij het ook leuk vindt dat wij hier zijn".
Het was nog even wachtten tot de poorten opengingen. De ingang was opgesierd met een feestelijke ballonnen toog en de intocht naar het park kon beginnen zodra het muziekkorps van zich liet horen (wat overigens niet zo heel fijn klonk, door de weergalming onder de overkapping). Het mocht te pret niet drukken, vol verwachting konden we eindelijk naar binnen, een fee verwelkomde ons, wat mooi.
Een welkomstdrankje met sierlijk rietjes, maakte echt duidelijk dat dit speciaal was. De olifanten werden eerst opgezocht. Het babyolifantje was wel heel lief, zo tussen de benen van zijn mama. De leeuwen werden ook even vluchtig gadegeslagen, om vervolgens een spelletje blikwerpen te doen, waarna er gegrabbeld mocht worden. Lars en Mirthe allebei blij met de kadootjes.
De tijgers werden opgezocht, want kleine knuffel tijger wilde zijn familie wel weer eens opzoeken. De tijger ijsbeerde vlak voor ons langs, dus dat kon ook snel worden afgestreept. Op naar de volgende halte, ehm dierenverblijf, de bavianen. Rode billen gespot en op naar de volgende, dit keer naar de andere kant van het olifanten verblijf, waar de dierenverzorgers iets heel speciaals hadden: een olifantenkies. Een joekel kan ik je vertellen, zo groot als het hoofd van een volwassene.
Lars wilde nog even spelen en toen op naar het restaurant. Mirthe had er eigenlijk geen tijd voor, we hadden uitzicht op de brandweer en daar had ze veel meer belangstelling voor. 'ik wil naar de brandweeheeer!' luidde het regelmatig tijdens het eten. Zo snel als ze maar kon worden geduwd, ging mevrouw naar de brandweer. Ze wilde graag in de cabine zitten, maar de passagiers kant was niet goed genoeg voor mevrouw.  'Daar', wijzend naar de bestuurderskant. Dus, niet geheel gemakkelijk om daar te komen, werd het toch geregeld (aan die kant stond de brandweerwagen tegen de bomen aan, dus over het hekje, takken aan de kant houdend...), de lach was wel weer onbetaalbaar!

Vervolgens kwamen we via nog enkelen dierenbezoekjes, terecht bij de ballonnenman. Heel leuk, Mirthe heeft het eerst van alle kanten bekeken om vervolgens wel heel ongedurig een ballon te willen. Dat vergde wel wat geduld, want ze was natuurlijk niet de enige gegadigde. Voordeel dat ze zo klein nog is en niet kan weglopen (zonder mij). De ballonnenhond werd gescoord, Lars een ballonnenzwaard en op naar de volgende halte. Ditmaal de politie. Er werd door beiden achter het stuur gezeten en beiden kregen een prachtig, lawaaierig fluitje (wat worden we daar toch blij van). De ronde ging verder door het park, langs de giraffes. Gezien en weer verder (ja Mirthe hoeft er niet lang over te doen, om tevreden te zijn, maar dat was misschien al wel duidelijk) We kwamen weer bij het speeltuintje bij de olifanten, daar wilde Mirthe graag van de glijbaan. Niet de kleine, natuurlijk, nee de hele hoge, waar mama ook heel handig met Mirthe van af kon glijden. De tweede keer ging het net zo handig, dus dat was wat mij betreft meteen klaar (gelukkig is Mirthe dan ook tevreden gesteld).
Helaas was Lars zijn politiefluitje kwijtgeraakt ergens tijdens het klimmen. Een vluchtige blik leert ons dat het zoeken naar fluitje in het speelzand, hetzelfde is als zoeken naar een speld in de hooiberg. We staken de zoektocht en gaan op weg naar de politie, niet voor aangifte te doen, maar wel voor een nieuw fluitje. Onderweg stuitten we op een dierenverzorger, die mensen aan het 'lokken' is, om giraffes te voeren. Het kan niet mooier, natuurlijk gaan wij mee. Lars wil zijn fluitje en gaat dat met papa halen, achteraf vindt ie dat wel jammer... De weg naar de takkenbar (zo heet de voederplek, omdat daar de takken worden klaargelegd) is mooi betegeld en wel iets hellend, maar we komen er makkelijk met de wandelwagen. Mirthe kijkt haar ogen uit, mama en oma ook, want zeg nou zelf, wanneer kan je achter de schermen komen in de dierentuin?: juist, met een ziek kind... Ook dat mag de pret niet drukken, we genieten er allemaal van. De wortelschijfjes in de emmer worden door Mirthe met gretigheid aangepakt of eruit gegraaid. Met haar kleine handjes en haar onhandige motoriek, lukt het haar telkens om 1 stukje te pakken, die ze vervolgens heel snel over het hek gooit, want die grote tong is wel heel spannend en glibberig, dus die mag niet in de buurt komen. Wat een ervaring en wat een indruk op Mirthe.
We sluiten de avond af met een ijsje en een bezoekje aan de krokodillen, de tijd is voorbij gevlogen. Het is echt al 9 uur! Bij de uitgang staat een rij, want iedereen wordt echt uitgezwaaid en bepakt en bezakt met nog meer cadeautjes en vele handjes en wel thuis, is het toch echt voorbij...hoewel...aan het einde van de rij staan er een paar lieve figuren op Mirthe te wachten, maar die ene springt eruit: DORA! Ze is helemaal verrukt. Even later in de bus is ze er nog vol van: 'ik heb Dora een high five gegeven!' ze herhaalt het de hele tijd, alsof ze het zelf nog niet kan geloven. Prachtig, de mooiste verrassing op het eind van de avond.