Het is augustus 2021, ik heb vakantie. En eigenlijk gaat alles eens goed, meisje. Je broer is inmiddels langer dan ik. Volgende week wordt hij 15, 15! Kan je het geloven? Een echte vent al. In alles is dat te merken. Hij kan nu zelf wel de weg naar jou vinden, ongeacht vanaf welke kant we langskomen. Iets waar hij eerder nooit mee bezig was, maar nu ruimte voor heeft.
Komend jaar doet hij examen. Met hakken over de sloot, dat wel, maar mooi wel dat hij het geflikt heeft. Nog een jaartje en dan heeft hij dit diploma mooi op zak. Al weet hij nog niet heel goed wat hij daarna wil doen. Iets als kok, lijkt hem leuk. We gaan het zien.
En ik, ik heb het vreselijk druk gehad de afgelopen maanden. Te druk. Dat voel ik nu wel, nu er even helemaal niets hoeft. Alle stress van de afgelopen maanden komt eruit. Alle zorgen en onzekerheden en verantwoordelijkheden. Ze vormen vannacht spoken die me wakker houden. Gek is het. Om jou kon ik ook wakker liggen. Piekerde ik me suf welk wondermiddel ik over het hoofd zag, om jou te kunnen genezen. Als ik ooit heb geleerd dat het leven niet maakbaar is, is het wel toen, met jou. Anders had ik het wel even gefixt natuurlijk.
En nu? Nu maak ik me toch weer zorgen of ik het allemaal wel goed doe. Ik als moeder van een fantastische puber, als leidinggevende, als werkgever, als vriendin van…
Nieuwe ontwikkelingen en nieuwe rollen met nieuwe mensen in mijn leven. Met mijn gevoel als navigatie, want dat is nog zoiets dat ik heb geleerd van toen: mijn gevoel klopt altijd. Niet dat ik het altijd begrijp of direct kan toelaten. O nee, want toen klopte het gevoel wel, maar het voorspelde tevens de grootste en minst favoriete gebeurtenis: jij zou geen baat hebben bij de behandeling.
Dus ook nu gaat het gevoel gepaard ker zorgen. Met spookbeelden. Want het kan toch niet zomaar allemaal goed gaan? Er zal toch een addertje onder het gras zitten? En ik zoek, maar ik zie muggen, die olifanten worden en dat kan alleen in de paniek scenario’s van het overdenkende brein.
Hoe zet ik dat uit? Ik heb immers het ergste al meegemaakt? Hoe blijf ik bij mijn kern, tussen de muggen en olifanten in mijn brein? Ik kan alleen maar tegen mezelf zeggen, wat ik ook tegen jou en je broer heb gezegd: doe wat je kan, wat goed voelt en waar je trots op kan zijn.
De tijd tikt toch wel weg. Liever terwijl het gezellig en leuk is en ontspannen en goed. Dan komt de rest vanzelf op de pootjes terecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten