Deze maand is weer zo intensief geweest. Een maand geleden was de aftrap voor de verkoop van het huis. Jouw huis, Mirthe, jouw leven vond hier plaats, van de eerste inademing tot de laatste. Wie kan dat nou zeggen? Wie heeft er nu op 1 plek gewoond en geleefd?
Er staat weer een nieuw loslaten op het programma, want dezelfde dag nog is jouw huis verkocht, precies een maand geleden. Opluchting en verdiet wisselen elkaar af. Blij met het enthousiasme van de kopers, opgelucht dat ze van jou weten, verdriet om weer een stuk van jouw leven los te laten. Het belangrijkste blijft natuurlijk. Jouw liefde.
Hoe meer ik los laat van het fysieke, het tastbare hoe duidelijker wordt de boodschap van de liefde. Dat is de troost, de eigenlijke erfenis, dat wat me op de been houdt. Al is de pijn aan de andere kant weer des te intenser. Loslaten blijft een intensief gebeuren.
Nog even, de laatste weken binnen deze muren zijn ingegaan. Het is af tellen naar de overdracht. Nog 1 verjaardag hier te vieren. De belangrijkste van allen, natuurlijk van je grote broer. Die dan een echte tiener is. Gelukkig heeft hij wel zin in de verhuizing, net als ik overigens. Ik kijk er naar uit om mezelf terug te vinden. En dat gaat misschien wel het beste wanneer het opnieuw beginnen in een nieuw huis vorm krijgt.
Nog even en we kunnen daarmee beginnen. Volgende maand is het verhuizen, zorgen dat we over zijn voor school weer begint. Nog 4 weken, dat moet te doen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten