En zo ineens is het alweer een maand voorbij. Zo ineens is de afgelopen maand voorbij gevlogen, Mirthe. En wat voor een maand!
Een maand waarin grote stappen zijn gezet. Stappen die gericht zijn op een toekomst waarvan ik niet weet wat die brengen zal. Stappen waarbij er veel, heel veel wordt losgelaten. Van jouw bedje, tot de oude planken in de schuur. Boeken die ik al jaren in de kast heb staan, om ooit nog eens te lezen of weg te doen. Het kost me een hoop moeite, Mirthe, om zo los te laten, wat is geweest. En wat binnenkort dat definitief verleden tijd zal worden.
Foto's van jouw mooie huis, jouw geboortehuis, staan op Funda. De voortuin is een bord rijker en ik leer weer heel wat nieuwe mensen kennen. En hoewel ik weet dat jij overal met mij mee gaat, waar ik ga, want jij woont in mijn hart, toch voelt het als een soort rouwproces. Om weer los te laten, van wat is geweest en niet meer worden zal. Jouw leven ligt in dit huis. Hier huilde en lachte jij voor het eerst. Hier leerde je lopen, leerde je praten en leerde je net zo gek te doen als je grote broer.
Hier vond je troost, kwam je weer op adem van de laatste kuur, hier leerde je alles weer opnieuw, wat je eerder in een moment was afgenomen. Hier krabbelde je op en leverde je in. Hier kwam je tot leven om ook hier weer afscheid te nemen van jouw liefdevolle, maar pijnlijke leven.
Het was zo kort, zo kort, maar zo rijk. Van hieruit wordt jouw verhaal vertelt, keer op keer weer. Tot er mensen komen, die net zo blij zijn met deze muren, als wij dat waren. Laat nou net vandaag, de eersten zijn komen kijken en de volgenden staan in de rij, het enthousiasme is er. Het hoeft er maar één te zijn. En dan zeg ik 'bye bye' lief huis, dank voor de mooie herinneringen, de mooie ervaringen en ook voor de troost tijdens de minder mooie ervaringen. De muren kunnen veel vertellen, als ze praten konden. Nog even kunnen we genieten van die troost, van die vertrouwdheid. Wie weet voor hoe lang nog?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten