Hoop

Ik hou van ankers, ze geven me troost. Ze zijn het symbool van hoop. Voor mij meer dan dat, als dochter van een zeeman, doen ze me altijd denken aan mijn vader. Wat hield hij van zijn werk, alles ging voor zijn werk, zelfs zijn gezin. En geen boot vaart zonder de zekerheid van een anker. Ik zie ze overal, waar ik kom. En ze zijn er vaak hoor, als je er eenmaal op let. Zeker in een zeevarend land als Nederland. Je hoeft niet eens bij een kade te zijn om ze te vinden. Hoewel dat vaak een garantie is voor een dergelijk attribuut.
Bij aankomst op het vakantiepark was er ook nu een anker dat ons verwelkomde. Hoe kan het ook anders, zo uitkijkend op de jachthaven. En met alle schepen die voorbij trekken, kan ik Lars er meteen weer op wijzen wat zijn opa zo graag deed. Alleen lijken deze schepen, in mijn verbeelding, niet in de verste verte op de grote schepen waar mijn vader op werkte. Hij is overal op de wereld geweest, voor zover ik weet. Meer dan dertig jaar van zijn leven, hij kon er eindeloos en onuitputtelijk over verhalen. Zijn ogen schitterden bij de herbeleving van zijn avonturen.

Anker, de k ervoor en je hebt kanker. Grappige woordspeling. Als anker voor hoop staat, waar staat kanker dan voor? Geen idee, daar kunnen we allemaal wel iets bij bedenken. Wel weet ik, dat ik nooit zo gigantisch veel hoop heb gehad en nodig heb gehad, als bij de kennismaking met kanker. Hoop, hoop ,hoop, hele vrachtladingen vol, er kon altijd meer bij. Het randje tot de wanhoop is niet ver meer, als het in zulke grote hoeveelheden genuttigd wordt. Als je tegen beter weten in hoopt op verbetering, op genezing, op een wonder, dan is de grens tussen hoop en wanhoop flinterdun. En dat is misschien wel het antwoord, anker is hoop, kanker is wanhoop. Maar zo zwart wit zou ik het niet willen stellen. Ik heb er te veel voor meegemaakt en te doorleven dat er louter wanhoop kan zijn, hoewel onze ervaringen juist een reden voor wanhoop lijken te zijn. En die wanhoop is er wel, meer dan ooit, maar er is ook zoveel meer en daar ga ik voor. Tegenstellingen zijn nooit zo ver van elkaar vandaan, zo is mijn ervaring. Ze gaan hand in hand. Net zoals de liefde voor het leven nu meer dan ooit aanwezig is, terwijl het toch zo'n gruwelijk verlies is, onze Mirthe. Een verlies dat overal voelbaar is, overal waar we gaan en alleen bij het leven ervaren kan worden.
Ook nu is er hoop, veel Hoop, op heling.