We rijden naar school. Bij school wemelt het, uiteraard, van de kinderen. Ik zie peuters die mee gaan met hun grote broers en zussen. Zouden zij net zo veel zin hebben om met school te beginnen als jij, toen je 2 was? Ik weet nog goed dat jij heel dapper achter Lars aanstapte, de klas in. Je wilde zo mee doen. Je had je jas al uitgedaan. Enigszins teleurgesteld en verbouwereerd ging je toch met mama mee. Hoezo? mag ik niet blijven?, leek je te denken. Op de belofte dat jouw tijd nog wel zou komen, ging je wel met me mee. En daar wringt de schoen, doet het pijn. We hebben aan één hand genoeg om de keren te tellen dat jij naar school ging. Ook de keren dat je naar de peuterspeelzaal bent geweest is op één hand te tellen. Er kwam beide keren 'iets' tussen.
Ik vertelde ook iedereen dat ik wel dacht, dat als jij eenmaal op school zou zitten, je het wel voor je broer zou opnemen. Zoveel pit had jij wel. Als het nodig was, zou jij je mannetje wel staan op het schoolplein. Dat dat nu zo is, dat jij er altijd zal zijn voor Lars, is voor mij meer dan zeker. Alleen had ik het zo niet voor ogen.
Het doet pijn, te weten dat wat we hadden verwacht, niet waarheid is gebleken te zijn. Het is weer zo'n brok voor mijn voeten, die ik oppak, zodat ik mijn weg kan vervolgen. Over dat smalle bergpad, heel langzaam kom ik vooruit. Heel langzaam en heel voorzichtig zat ik de volgende stap. Een brok kan zo voor mijn voeten neer vallen en me van het pad, de helling af te storten. Het is een smal pad, balanceren om overeind te blijven. Lopend langs een steile wand, waarbij ik de top van de berg niet kan zien. Geen zicht op de loop van het pad, geen zicht op een rustplaats, geen zicht op het einde van het pad, geen zicht op de weg die ik afgelegd, of hoog ik geklommen ben, alleen zicht op waar ik ben en soms zicht op de volgende stap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten