Straal Mirthe: Straal!

Welkom op het blog van Mirthe. Het blog waarmee we zijn begonnen om onze naasten te infomeren over het wel en wee rondom Mirthe, toen ze ziek was. Een hersentumor, medulloblastoom, met uitzaaiingen en tumorcellen in het hersenvocht. De behandeling leek aan te slaan, Mirthe was klaar en de MRI liet geen kanker meer zien. De toekomst die weer voor ons open lag, bleek van korte duur. De kanker was terug (of nooit helemaal weg geweest), een tweede behandeling startte, maar bleek niet op te kunnen tegen de onverwachte wending die het kreeg: uitzaaiingen in de botten. 11 dagen na het staken van de behandeling, vertrok Mirthe naar de sterren op 29 september 2014.
Het blog wordt nog bijgehouden, minder frequent, maar om te laten zien hoe Mirthe mij nog steeds inspireert. Na haar overlijden ben ik mij gaan inzetten als ervaringsdeskundige ouder om de zorg voor kinderen met kanker te verbeteren. Nog altijd is er ruimte voor verbetering, al worden er veel nieuwe ontwikkelingen doorgevoerd.

woensdag 10 juni 2020

Een cadeautje zonder strikje

Een cadeautje zonder strikje, geen doosje waar het in past, geen lijstje waar ik het op zou hebben gezet. Toch kreeg ik het en wist ik dat het wel een onbetaalbaar cadeau is.
Op een dag als vandaag, is het begrip Leven, zo intens aanwezig in mijn vezels. Het is Mirthe’s verjaardag en dat is geen verjaardag meer die vanzelfsprekend gevierd wordt. De zee biedt mij hou vast op deze dag. Haar raken en door haar gekust te worden is een groot cadeau dat ik mezelf deze dag gun.
En dat kon ook dit jaar weer met haar grote broer in mijn kielzog. Niet geheel van harte, want het was een beetje last minute dat ik besloot dat het wel kon en wel fijn zou zijn. Al zouden we dan op de vooravond van deze dag op het strand staan. Een beetje twijfel wel, want de vermoeidheid was duidelijk voelbaar toen we ons eenmaal hadden gemeld bij het pension waar we een kamer hadden geboekt. Gelukkig was het prachtig weer en wilden de benen nog wel mee bewegen.
Ergens halverwege spoorde ik grote broer aan om een beetje door te lopen, anders zou het alleen maar langer duren voor we terug zouden zijn. En hij wilde nog wel even beeldscherm tijd gebruiken... Dat was de juiste boodschap. Bij aankomst op het strand nam hij plaats op een droog stukje strand en liep ik door naar de zee die zich ver had terug getrokken, het was eb.

Ik waadde door de eerst stroom, naar de laatste zandbank en bereikte het doel, de zee.
Schoenen waren inmiddels uit, onderbenen niet meer bedekt dus de zee kon mijn voeten weer vrij omhullen. En dat deed ze, eerste aanraking zonder twijfel. De volgende al wat aarzelender, om zich vervolgens helemaal terug te trekken. Ik volgde haar beweging en nam nog een stap vooruit. Weer was er de volledige overgave bij de eerste golf om vervolgens weer over te gaan op de aarzeling en de volledige afwezigheid van contact.
Ik liep terug het strand op. Zelf ook aarzelend of dit genoeg was. Het was niet bevredigend geweest. Ik besloot haar nog eens op te zoeken, nog eens contact te maken. Weer de aarzeling. Ik draaide om naar het strand pakte mijn schoenen op. De kale vlakte vroeg om betekenis. Een schelp diende zich aan als teken materiaal. Mirthe’s naam in het zand 4 ever. Mooi. Een paar foto’s en weer de zee die me riep. Weer zocht ik het contact op. Weer de aanraking de verzoening. Ze omhelsde mijn voeten zonder aarzeling. Ik wachtte op de aarzelende twee ontmoeting, maar nu gaf ze zich volledig. En nog eens en nog eens. Ze had het tij gekeerd en kwam mij tegemoet!
Ineens snapte ik mijn eigen aarzeling om te vertrekken. Ik wilde niets liever dan de overgave en kreeg dat grote cadeau van het keren van het tij! Dankbaar groet ik haar, zeg haar vaarwel voor nu. Een andere keer laat ik me dragen, helemaal, door haar golven en deinen we samen synchroon op haar ritme. Zij begrijpt mij, zij weet wat ik wens, zij geeft mij wat ik nodig heb.
Laat het tij maar keren 💝💞


Geen opmerkingen: