Lief meisje, lieve Mirthe,
Het is 7 jaar geleden. 7 jaar dat er een onzichtbaar drama in jou ontstond. Onmerkbaar was er iets aanwezig waarvan we nog geen flauw benul hadden. En het voelt zo gek, dat we dit echt samen hebben meegemaakt. Samen. Alleen is één van ons niet meer hier om het na te vertellen. Ik zal nooit weten hoe jij die tijd hebt ervaren. Ik zal nooit van je horen wat we anders hadden kunnen doen om jou beter te beschermen. Beschermen voor al het drama dat zou volgen. Hoe ik beter had kunnen inspringen op de trauma’s die onder onze neus ontstonden. Ik stond erbij en ik keek er naar. Achteraf troostte ik je, keer op keer. En elke keer snakte ke weer naar die troost. Elke keer weer drukte je jezelf tegen me aan, nasnikkend over wat er even daarvoor was gebeurt. Een vingerprik, een bloeddruk meten, een vreemde die in je ogen wilde kijken met een lampje. Of erger een prik in je omaya drain, om de hersendruk te meten of om je medicijnen te geven om dat onzichtbare monster een kopje kleiner te maken. Voor die prik werd je standaard in de houdgreep gehouden. Eerst door de verpleegkundigen, daarna door mij. Na 10 weken kon je weer een beetje praten en toen kon je eindelijk vertellen dat je wilde dat ik je vasthield. Ik... en ik dacht dat het beter was als een ander die vervelende handeling deed. Jij dacht er anders over en zodoende was ik degene die in het vervolg je zou helpen om je hoofdje stil te houden terwijl die rot prik werd gegeven. We leerden er een routine van te maken, waarbij je mij mocht knijpen, of gekke bekken mocht trekken, je tong uit steken of iets anders ondeugends. Alles om ervoor te zorgen dat jij afgeleid werd. Op een gegeven moment was je er zo aan gewend dat je na twee tranen al weer klaar was met huilen. Snel weer verder met spelen. Kind, wat heb jij mij veel geleerd! Over de waarde van het moment. Van nu, en van alles wat je kan bereiken als je maar in het nu blijft. Het lijkt een grote tegenstelling, maar jij kon dat en jij bereikte er enorm veel mee!
En weet je Mirthe? Wat wij toen beleefden, doet de hele wereld nu aan mee. We leven in een bizarre situatie die groten gevolgen heeft voor de normale routine van zovelen. Maar dat hebben we al ervaren. En dat hebben we overleefd. We hebben ons erboven op gewerkt. Toen en nu lukt het weer. We gaan door met onze dingen op een iets andere manier. Net als toen. Alleen toen had ik jou om voor te zorgen. Toen was er werkelijk zorg nodig voor iemand van wie ik niet wilde scheiden. Van jou. Nu is er de herbeleving van toen. Nu is er de herkenning met toen. En de wetenschap dat we hier wel doorheen zullen komen.
Lieve Mirthe, het was 7 jaar geleden. Een heel andere tijd. Ik probeer me soms even voor te stellen hoe het zou zijn als je nu hier was. Maar ik weet het niet. Jij zou zoveel meer kunnen en ik heb zoveel dingen anders gedaan, omdat jij er niet meer fysiek bent. Ik kan het zelden samen voegen in het nu. Bijna 10 zou je zijn. Een hele dame zou je zijn. Wat zouden onze favo activiteiten zijn? Wat zou jou hobby zijn? Je sport? Wie zouden je vriendjes/ vriendinnetjes zijn? Ik heb geen idee, lieve Mirthe, ik heb geen idee wat jouw leeftijdsgenoten doen, of hoe jij je zou hebben ontwikkeld. Geen idee...
Maar in het nu Mirthe, het nu dat jij me leerde, praten we nog geregeld en ik roep je hulp vaak genoeg in. Ik ben super trots op je en weet je? Er zijn periodes dat ik vergeet om ook te genieten van de weg die we samen afleggen. Want ook nu zijn we nog steeds samen. Altijd ben jij er, altijd. En ik geniet met volle teugen van al hetgeen er nu gebeurt. Want weet je Mirthe? Er gebeurt heel veel. Er zijn mooie dingen aan het groeien op de grond die de afgelopen jaren is voorbereid. Het klopt allemaal Mirthe, ik ben precies waar ik behoor te zijn. Love you, to the moon en ver daar voorbij 💞