Kwetsbaarheid

Moeder worden staat synoniem aan kwetsbaarheid. Dat besefte ik zelf pas toen ik overvallen werd door de kwetsbaarheid die ik ondervond toen ik moeder werd. Vanaf de eerste seconde wist ik dat ik niet meer kon zijn wie ik had geprobeerd te zijn, de onkwetsbare. In mij botste ervan alles, de maker van mijn moederschap zat vastgeketend aan mijn hart en nooit nooit meer zou ik nog zo onkwetsbaar kunnen zijn.
Mijn plannetje viel in duigen. Mijn muur die ik had opgebouwd viel als een kaartenhuis in elkaar. Ik wilde wel houden van kind, maar de kwetsbaarheid die deze liefde met zich mee bracht was een enorme aardverschuiving. Maar diezelfde liefde bracht wel een zusje in zijn leven. Want een zusje, of broertje, zou zíjn kwetsbaarheid verkleinen. Hij zou steun hebben en altijd een gelijke met wie hij kon overleggen. Of mee zou kunnen samen spannen tegen zijn ouders. Zoals ik dat met mijn broers zo goed kon en nu nog steeds veel steun aan ervaar. Broers en zussen voor altijd.
Ik dacht dat ik me wel weer kon wapenen tegen de vergrote kwetsbaarheid die ik voelde bij dit meisje. Maar ook van haar leerde ik dat dat geen zin had, ook zij zat verstrengeld in mijn hart.
De reden dat ik bang was om mijn zogenaamde onkwetsbaarheid los te laten, was dat ik al zo vaak gekwetst was. Ik had geleerd dat ‘houden van’ vooral pijn doet. En als ik wel durfde te houden van, dan liet ik dat schoorvoetend toe, mezelf ondertussen wijs makend dat ik het niet echt verdiende, die liefde. Onbewust saboteerde ik de relaties met degenen die van mij hielden.
Mijn kinderen gaven mij een nieuwe definitie van liefde en een diepe wens om hen het beste van het beste te geven in het leven. Geen onbewuste sabotages, maar oprecht en eerlijk durven zijn in mijn kwetsbaarheid. Iets dat moeilijk is, wanneer je een kei bent geworden in het opbouwen van muurtjes. En alles veranderde natuurlijk, toen Mirthe ziek werd. Kwetsbaarheid werd een understatement voor mijn positie, ik voelde me naakter dan ooit. Alsof mijn ziel bloot lag op de operatietafel en nog niet duidelijk was waar het beste gesneden kon worden. Als vanzelf trok ik muren om mij heen, waarvan ik later merkte dat ze als vanzelf afbraken. Inmiddels liggen er vele ruïnes op mijn levenspad, van muren die ooit een functie hadden. Ik weet nu dat houden van je niet alleen kwetsbaar maakt, en je verdriet kan doen, maar dat het je juist meer kan verrijken.
Wat ik vooral leerde is dat de muren om mij heen mij blokkeerden. Dat ik ze eerst moest afbreken voor ik verder kon gaan. En dat ik in plaats van forten om mij heen te bouwen, mij beter kon focussen op het versterken van mijzelf. Verbinden met waar ik van hou, is bouwen aan mezelf. Wanneer je thuis bent bij jezelf, ben je overal thuis.
Na alles wat er om mij heen in stortte weet ik beter wie ik ben en waaraan ik waarde hecht in mijn leven. Ik heb zelf alle ingrediënten in mij, om stevig in mijn schoenen te staan. Soms betekent dat juist dat ik even kan leunen en steunen. Zelf even niet hoeven te zorgen voor dit of dat. Samen is het zoveel leuker.