Pas wanneer je opkrabbelt weet je, hoe diep de diepte was waar je uitkomt. Naar beneden glijden gaat bijna ongemerkt, de weg omhoog kost meer inspanning en onderweg de verbazing dat de weg omhoog zo ver doorloopt. Ik had er geen idee van.
Zo volhardend was mijn plan om het alleen maar beter te laten worden, dat ik niet door had dat de grip op dat ‘beter’ me allang ontglipt was. Even vergeten om mijn volharding te verzachten, te ademen... op adem te komen, ont-spannen, verzachten, toe laten dat hulp zich aan dient.
Het gaat in golven, met ups en downs. Het leven met het verdriet vervormen naar leven met onvoorwaardelijke liefde, want dat is wat blijft in het leven met Mirthe, na haar leven. Ik voel haar en zie haar het sterkst wanneer het verdriet verzacht en weg ebt. Dan komt er ruimte voor de zachte wiegende beweging van het leven, met dragende kracht, voort bewegend op een variërend tempo.
Als de seizoenen die bewegen met het draaien van de aarde en de stand van de zon. Net als het ondergaan van de zon de ruimte geeft aan de maan, of de bloesem tot vruchten verword die zoet en sappig het lichaam voeden, vruchtbare bodem voor gezondheid.
Het één kan niet zijn waar het ander is. Inspanning, aandacht en tijd zorgen voor het rijpen van de vruchten die je doen uitzien naar dat juiste moment. Dat is wanneer de vrucht genuttigd kan worden, of wanneer het verdriet verzacht de inspiratie komt en de zachte aanraking van de ziel diep wezenlijk in de beleving komt.
Ondanks weer en wind, storm en regen rijpt de vrucht volhardend aan de boom. Zo hangt mijn verdriet aan net zo een tak te rijpen tot het zoet genoeg is om ervan te proeven. Wat die vrucht is, hoe die eruit ziet... iets met regenboogkleuren het liefst, zou ik zeggen 😊
Geen opmerkingen:
Een reactie posten