20/51ste

Voor het eerst dat ik moest nadenken: hoeveel maanden is het nu? 20 alweer. En die laatste 10 zijn er sneller voorbij gegaan dan de eerste 10, voor mijn gevoel dan. Niet zozeer omdat het verdriet minder wordt, maar waarschijnlijk omdat er zoveel gebeurt.
Er is aandacht voor Mirthe's verhaal en ik ben nog niet uitverteld. Dat is een mooie balans in het geheel. Het houdt mij bezig en dat zal waarschijnlijk nog wel even zo blijven.
Ondertussen probeer ik orde te scheppen in mijn chaotische hoofd. Dat gaat met ups en downs, want dat betekent ook opruimen in alles wat ik om mij heen heb staan. Beslissen hoe ik verder wil en wat daarbij passend is. Het is veel omvattend en gekmakend. Dus ook nu doe ik wat ik leerde van Mirthe, één stap te gelijk en wat vandaag niet lukt, lukt morgen misschien wel, of anders een andere keer.
Geheel verrassend ga ik sinds gister met een ander idee over mijn jeugd door het leven. Ineens besefte ik mij, pratend met mijn oud-schoolgenoten op de reunie, dat mijn ouders gewoon hun tijd ver vooruit waren. Wat zij deden, is nu heel gewoon, na hun 30ste beginnen met een gezin en vervolgens als gescheiden ouders door het leven. Modern en nu zo gewoon. Door er anders naar te kijken, verandert mijn beeld over mijn jeugd. Wat voor effect dat heeft, weet ik niet, maar het is wel mooi mee genomen.
Ondanks alles, is er toch gister ook gesproken over zowel Mirthe als mijn vader. Ze waren er allebei bij. En dat is voor mij minstens zo belangrijk. Want het is immers nog maar 20 maanden geleden dat Mirthe het levende lijfje verliet. Zoals gezegd, ben ik nog lang niet uitgepraat over haar en mjin ervaringen.