voorbereidingen

Vandaag had ik echt even geen zin in wat dan ook. Dat dat weer kan om slaan in weer veel zin hebben in wat dan ook, is een fijne om slag. Iets waar ik vorig jaar echt nog niet aan kon denken.
Vorig jaar nam mijn broer ons mee uit winkelen. Winkelen...het laatste waar ik aan moet denken, maar goed. Het voelt alsof we uit ons hol kruipen. Zo onwerkelijk dat de wereld gewoon door draait.
Het is oktober en om dan roze te vinden is een heel karwij. We hebben de nodige winkels afgezocht en uiteindelijk een paar leuke kledingstukken gevonden die voldeden aan het gestelde signalement. De laatste herenmodezaak die we konden vinden, heeft dan toch eindelijk dat overhemd voor Chris. Wat de gelegenheid is? een uitvaart. Och gecondoleerd, familie? onze dochter..  ik zeg het met droge ogen en een brok in mijn keel. Hoe heb ik het mijn strot uit gekregen?? Het is zo, echt zo, maar die 2 dingen zijn moeilijk met elkaar verenigbaar. Ook al weet ik maar al te goed waar we mee bezig zijn geweest deze afgelopen dagen (die overigens als maanden aan voelen). De verkoopster schrikt natuurlijk, maar weet gelijk dat het om Mirthe gaat. Ze had het gehoord ja, via, via. Nou dat is wel vreemd hoor, dat een vreemde weet wat er met je dochtertje is gebeurt...
Snel op huis aan, ik ben wel weer klaar voor vandaag. Offe, nee toch niet. Er moeten ook nog bloemen komen, dus ga ik met schoonzus en andere broer ook daar nog achteraan (of was dat nou op donderdag? ik weet het niet meer) In elk geval sta ik met mijn schoonzus te overleggen en ik kies op gevoel al snel een paar mooie roze bloemen uit, die zijn er gelukkig volop.
Terwijl wij op pad waren, is het huis opgeruimd en aan kant gemaakt voor de condoleance vanmiddag.

Wat zie ik daar tegenop zeg. Al die huilende en verdrietige mensen. Begrijp me goed, ik vind de troost fijn. Maar laat me niet anderen opvangen, dat trek ik niet. Gelukkig verloopt dat heel soepel. Tranen vloeien, zeker weten. Mensen die ik niet had verwacht komen langs en houden ons vast. Mensen die ons na staan, houden ons vast. De kamer verandert in een bloemenzee, kaarsjes branden en nog meer mooie aandenken worden bij gezet.
De uitvaartverzorgster staat bij de voordeur om de mensen op te vangen bij binnenkomst. Na afloop horen we dat sommige mensen het heel spannend vonden en eerst even checkten hoe het met ons is, alvorens naar ons toe te gaan. Ik snap dat, het is voor iedereen zwaar en moeilijk om dit te zien en toch willen ze er voor ons zijn. We kunnen er wel om lachen, eigenlijk. Soms is de opluchting duidelijk te zien, wanneer we mensen bemoedigend groeten om verder te komen. Dat we gewoon ook kunnen praten en vertellen hoe het met ons is.
We eten met de familie. Ze passen op Mirthe, terwijl wij naar het rouwcentrum gaan om de dienst voor te bereiden. Lars gaat mee, dan kan hij alvast zien waar het allemaal gebeuren gaat, vrijdag. De Berkenzaal, mijn favoriete boom, met zijn mooie witte bast. We controleren de beelden, de nummers die we draaien willen en of dat allemaal synchroon loopt met het beeldscherm. Het lukt. Lars speelt met zijn vriend Annemaria Koekoek en even later verstoppertje. Aansluitend lopen we naar de kinderbegraafplaats. Het voelt akelig en onwennig om hier te lopen. Dit is een andere wereld, zo tastbaar en zo onverenigbaar met mijn wereld. Ik moet, ik weet het, ik zal het verenigbaar maken, voor Mirthe, voor Lars, voor ons gezin. Mirthe zal de hekkensluiter van de rij zijn. Ze komt te liggen bij de vlinderstruik, dat vind ik mooi. Mijn favoriete plant. Thuis staat hij bij het terras.