Vandaag is het weer vrijdag. Weer hebben we de hele week al stralend mooi weer, volgens mij was dat vorig jaar ook zo. Ik weet in elk geval dat deze vrijdagmiddag vorig jaar prachtig was. Het jasje dat ik had aangeschaft, is niet nodig, de temperatuur was zelfs zomers. Vanmiddag is het half 3 geweest, wanneer ik weer op het pad loop naar Mirthe's plekje. Ik denk aan die eerste vrijdagmiddag vorig jaar, dat we dat pad opliepen, temidden van 30 a 40 familieleden, het was toen 4 uur geweest. De dienst voorbij en de laatste tocht voor het lijfje waar Mirthe zo in had gestraald. Nu loop ik alleen op dat pad, met een Regenboogkaars in mijn hand. Ik praat tegen Mirthe, als reactie steekt de wind op en draaien de windmolentjes als een razende in het rond.
Deze donderdag, 2 oktober, stond in het teken van alle puntjes op de i. De dienst is helemaal rond. Maar ook wil ik wel graag een programma boekje hebben, lijkt me wel zo handig dat iedereen kan mee lezen wat er gaat gebeuren en eventueel mee zingen. De school had aangeboden te willen helpen: als we iets kunnen doen?! Bij deze: programma boekjes drukken. Doen we! Ik blij, weer een zorg minder.
Zo gaat deze dag ook voorbij.
Aan het einde van de dag, belt de huisarts aan. Hij heeft zich bedacht, het lukt hem morgen niet om te komen en dat wilde hij graag persoonlijk vertellen. Het komt te dichtbij. De hele week worden zijn taken al waargenomen, op de praktijk. Hij wenst ons een mooie dienst en veel sterkte. Weer realiseer ik mij: Het is niet gewoon, he? Het is echt niet de gewone gang van zaken, wat wij deze dagen doen. Ik blijf dat een vreemde gewaarwording vinden. We zijn blijkbaar meegegroeid in het proces van deze ziekte en het verloop dat zo indrukwekkend eindigd. De schok is bij anderen extremer of duidelijker zichtbaar. Heel gek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten