Straal Mirthe: Straal!

Welkom op het blog van Mirthe. Het blog waarmee we zijn begonnen om onze naasten te infomeren over het wel en wee rondom Mirthe, toen ze ziek was. Een hersentumor, medulloblastoom, met uitzaaiingen en tumorcellen in het hersenvocht. De behandeling leek aan te slaan, Mirthe was klaar en de MRI liet geen kanker meer zien. De toekomst die weer voor ons open lag, bleek van korte duur. De kanker was terug (of nooit helemaal weg geweest), een tweede behandeling startte, maar bleek niet op te kunnen tegen de onverwachte wending die het kreeg: uitzaaiingen in de botten. 11 dagen na het staken van de behandeling, vertrok Mirthe naar de sterren op 29 september 2014.
Het blog wordt nog bijgehouden, minder frequent, maar om te laten zien hoe Mirthe mij nog steeds inspireert. Na haar overlijden ben ik mij gaan inzetten als ervaringsdeskundige ouder om de zorg voor kinderen met kanker te verbeteren. Nog altijd is er ruimte voor verbetering, al worden er veel nieuwe ontwikkelingen doorgevoerd.

woensdag 5 februari 2020

Van niets naar heel veel meer

Langzaam seipelt het door. Langzaam komt het besef. Het lukt. Het gaat verdorie gewoon gebeuren! Weken van hoofdpijn, vermoeidheid en spanning in de ademhaling. Maanden van twijfel die daar weer aan vooraf gingen. Maar nu vallen de kwartjes. De spanning komt niet uit de lucht vallen. Het is een opbouw van verschillende factoren. Pas net, enkele momenten geleden kwam de gedachte in mij op: nog even en de kaarsen zullen de huur betalen, de boodschappen, de kleren die we dragen. De kaarsen zullen doen wat ik niet voor mogelijk had gehouden! Dacht ik dat ik een keer zou moeten beslissen om een andere carrière in te slaan, dacht ik een plan B paraat te moeten hebben.
Maar nog even niet. Nog even niet, want ik kan nog even door. Ik kan voort blijven gaan en voelt me dat als een naakte rijkdom. Naakt en kwetsbaar, om me te laten dragen door de kaarsen.
Gaat het me dus verdorie toch lukken!
Zou ik dan niet vooral trots moeten zijn? Trots op het bereikte doel? Waarom dan die spanning? Nou dat vind ik weer niet zo moeilijk. Ik ben nou eenmaal begonnen met een bakje kaarsresten. En 0,0 euri op de rekening. Met -100% aan energie en vertrouwen in eigen kunnen. Als het niet zou lukken, zou dat volledig in de lijn der verwachting van mijzelf liggen. Natuurlijk zou ik gewoon mijn keuzes bijstellen en zou ik me voegen naar de mislukkingen die me te wachten stonden. Ik ben immers niet een ervaren ondernemer, dus geheid dat ik keuzes maak die te betwijfelen zijn. Zo denk ik, probeer ik mijn eigen verwachtingen te temperen.
Maar dan. Dan komt het. Dan komen er mensen op mijn pad die deze gedachtegang als lariekoek afserveren. Een ander zou ik het ook niet toestaan zo over zichzelf te denken, dus logisch dat me deze spiegel wordt voor gehouden. Maar het is niet zo dat mijn vertrouwen daarmee kan worden omgekocht. Mijn vertrouwen heeft een andere frequentie. Die heeft een andere boodschap nodig. Mijn vertrouwen is geneigd zich behouden op te stellen en zich gerust te stellen met een kalmerend plan B. Langzaam dringt het door dat plan b in de koelkast gezet kan worden. Nu nog even niet nodig. En wie weet zal het nooit nodig zijn.
En waarom nu? Waarom nu deze openbaring en deze spanning? Het vangnet dat ik had, stopt. Het vangnet van de bbz (beschikkingen bijstand zelfstandigen) stopt nu de maximale termijn van 3 jaar erop zit. En dus sta ik op eigen benen. En dat voelt doodeng! En tegelijk voelt het als een mega overwinning!
Zelf ben ik een bijstandskind, ik weet hoe de regelgeving op mijn moeder heeft gedrukt. Hoe ze worstelde om het hoofd boven water te houden. Hoe ze toestemming moest vragen voor keuzes die ze wilde maken betreffende haar carrière. Hoe denigrerend dat was voor haar autonomie. Dat wilde ik voorkomen. Ik wilde grip houden op mijn autonomie. Ik wilde zorgen dat ik mijn eigen proces zou doorlopen op mijn authentieke wijze, op mijn tempo. En nu is het dan zover: einde vangnet. Het voelt als een fase die ik afsluit. Een fase die ik heb doorlopen. Na 6,5 jaar, weer volledig toerusten op eigen inkomen is vreselijk spannend.
De bijstand is geen feestje en alles heb ik gedaan om deze situatie te voorkomen. Maar hè, ik was net een paar jaar als zelfstandige in de zorg aan het werk, toen Mirthe ziek werd. Zij was belangrijker dan al het amdere! En dus wachtte de bijstand me op met grote tegenzin ‘uw man kan toch wel bij uw kind zijn, terwijl u werkt?’ Dat was de boodschap. Nog nooit was ik zo woest. ‘Natuurlijk niet, elke moeder zou kiezen voor haar kind. Elke moeder zou haar kind vechtend voor haar leven, geen moment willen missen,’ sneerde ik haar door de telefoon toe. Toen ik betreffende dame weer wilde spreken, bleek ze in de ziektewet te zitten... hartelijk was het welkom dus niet.
En nu het afscheid, het moment komt er aan dat we de vruchten kunnen plukken van het harde werken. Het investeren in het nieuwe leven, het bewijs dat ik kan vertrouwen op eigen kunnen!!! I did it en dat is een allerbeste overwinning op het leven. Ik kan het nauwelijks geloven, dit is hét moment! Hier heb ik naartoe gewerkt. En nog probeer ik mezelf te overtuigen dat het zo is. Ik ben er!
En dan ben ik ook nog in the running voor Freelancer Of The Year! Timing is everything 😃

https://fotyawards.com/freelancer/liedeke-van-spronsen/

Geen opmerkingen: