Er zijn dagen dat ik denk dat ik stop. Van die dagen dat ik me niet gekend, herkent, erkent voel. Het zijn van die dagen dat ik het niet meer zie, de waarde die ik toevoeg door wat ik doe.
Er zijn dagen dat ik op het werk zit. Ook dagen dat ik om mij heen kijk en zie: dit heb ik gedaan. Ik hoef maar om me heen te kijken en op de drukste dagen zijn er minstens 10 paar ogen. 10 paar ogen die mijn blik beantwoorden. 10 paar ogen die er niet waren als ik niet had gedaan wat ik heb gedaan.
Wat ik deed was een simpele post op Facebook, na de eerste dag hard werken. Zo hard had ik nog nooit gewerkt. Ik had een stapel post van 2 dagen weg gewerkt, zo’n 100 brieven en kaarten. Ik had 2 kilo appels verwerkt in een appeltaart en een dozijn appelflappen. En ik had 10 kaarsen gedompeld van een bakje kaarsresten in de kast. Dat alles postte ik op fb.
De kaarsen werden meteen verkocht, nav de post op fb. De eerste kaarsresten werden me ook gegeven om nog meer kaarsen te maken.
Het harde werken zat niet in wat ik had gedaan. Het harde werken zat in de nieuwe carrière die me was aangemeten. Onvrijwillig in de schoot geworpen: professioneel rouwende moeder, een 24/7 job. Mijn kind was 8 dagen eerder in mijn armen overleden, gegrepen door de sluipmoordenaar die kanker heet. 4 jaar was ze plus 3 maanden en 19 dagen.
Nog nooit had ik zo hard, zo bikkelhard gewerkt als ik sindsdien zou doen. Bikkelhard om te laten zien dat ik wel iets kon, met mijn gebroken echo, mijn bloedend hart en een zelfvertrouwen dat nihil was. Dat is wat de dood van je kind met je doet, het breekt je bij de enkels af. Wat is het leven waard als je je kind verliest aan een ongelijke tegenstander. Eentje die het laatste woord heeft.
Maar, ik had haar iets beloofd, haar, mijn kind. Ik had haar beloofd om goed te zullen zorgen voor mijn andere kind, háár grote broer, míjn zoon. Mijn trots, mijn oogappel, voor hem zou ik een voorbeeld willen zijn hoe verdriet je kracht kan geven. Of liever gezegd, hoe Liefde je Kracht kan geven!
Die dag, die post op fb, gaf mij richting, focus op mijn werkzaamheden aan de keukentafel: kaarsen maken.
Nu zit ik op mijn werk, mijn bedrijf, het kaarsenatelier SuperMirthe’s Lichtpuntjes. Ik kijk om mij heen en weet dat ieder die met mij werkt, hier is, omdat ik, Ik, dit in gang heb gezet. Hoe kan dit dan niet van betekenis zijn? Hoe kan dit dan niet de waarde hebben die het niet krijgt?
De ogen die me aan kijken, ze starten binnenkort bij een thuiszorg organisatie inclusief opleiding.
De ogen die me aankijken, ze oefenen met de Nederlandse taal, wat is hij trots op wat hij hier leert.
De ogen die me aankijken, hebben nieuwe talenten ontdekt in marketing en vertegenwoordiging van mijn bedrijf.
De ogen die me aankijken, bouwen vertrouwen op, in het leven dat even zo bedreigend was.
De ogen die me aankijken, doorbreken taboes en tradities die diep geworteld liggen.
De ogen die me aankijken, gaan open voor het leven dat weer mogelijkheden biedt.
De ogen… ik kan nog langer doorgaan. Er zijn nogal wat ogen op mij gericht. Ogen die boekdelen spreken, onuitgesproken weerspiegelen wat de kansen voor hen betekenen, die hier geboden worden. Hier binnen de muren van mijn bedrijf. Zonder er waarde aan te hechten, want wat is een kans waard? Wat is een ontwikkeling van een mensenleven waard, die zelf geen kans meer ziet?
Ik kijk mezelf in de spiegel aan. Mijn ogen zeggen mij genoeg: stoppen? No way! Ook al zie ik mijn eigen kansen niet altijd helder. Zie ik de waarde niet altijd voor ogen. Ik hoef alleen maar om mij heen te kijken en ik zie: ogen met een verhaal, een verhaal waarin ik een hoofdstuk vertel.
Ik ben wel benieuwd: Wat zie jij? Als jij mijn ogen ziet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten